جمشیدخانی: بی‌مهری در سوارکاری موج می‌زند
قهرمان پرش با اسب کشورمان گفت: بی‌مهری در سوارکاری موج می‌زند و کم‌لطفی از سوی مسئولان همیشه شامل حال این رشته ورزشی بوده است.
مازیار جمشیدخانی در گفتگو با خبرنگار ورزشی باشگاه خبرنگاران افزود: مسابقات پرش با اسب قهرمانی کشوری سال 1393 از نظر طراحی مسیر مسابقه، ارتفاع مانع‌ها و نحوه‌ی برگزاری سطح بالایی داشت اما کیفیت مانژ مناسب و در حد مطلوب نبود. دارنده مدال طلا قهرمانی پرش با اسب کشور در خصوص برگزاری مسابقات بیان کرد: در این دوره از رقابت‌ها سوارکاران قوی‌تر از سال‌های پیش ظاهر شوند به طوری که تا لحظه‌های پایانی مسابقه مشخص نبود چه کسی قهرمان می‌شود. مسیر مسابقه هم به صورت کاملاً حرفه‌ای و در سطح بالا توسط رخشان رادپور طراحی شده بود.
جمشیدخانی در ادامه افزود: در این مسابقات طراح مسیر، داوران و سوارکاران به بهترین شکل ممکن عمل کردند ولی کیفیت کف مانژ که معطل همیشگی ما بود در این دوره هم تغییری نکرد و همچنان در این مسئله با مشکل مواجه هستیم.
قهرمان پرش با اسب در ادامه گفت: دانش و عملکرد سوارکاران کشورمان خوب است ولی متاسفانه ابزار مورد نیاز برای آن‌ها فراهم نیست، در واقع رفع کردن مشکلات رشته سوارکاری نیاز به یک سرمایه‌گذاری برنامه‌ریزی شده دارد و حداقل کاری که فدراسیون باید انجام دهد احداث مجموعه سوارکاری با کیفیتی در سطح جهانی است.
وی تصریح کرد: مجموعه سوارکاری نوروزآباد از نظر ساختار مانژ کاملاً اصولی طراحی شده ولی اصل موضوع کف مانژ است که باید اصلاح شود. خاک اره پوشالی مناسب کف پوش کردن مانژ سوارکاری نیست.
جمشیدخانی در خصوص اعزام نشدن تیم ملی سوارکاری به مسابقات آسیایی 2014 اینچئون کره جنوبی بیان کرد: متأسفانه انتخاب رئیس فدراسیون سوارکاری دیر برگزار شد و زمانی که دکتر خلیلی انتخاب شد با تیم ملی سوارکاری جلسه‌ای تشکیل داد که در آن روز به وی گفتم اقدام کردن برای شرکت در مسابقات آسیایی دیر شده ولی در کمال ناباوری با عزم عمومی و تلاش زیاد مسئولین فدراسیون و سوارکاران برای شرکت در مسابقات آماده شدیم و در این راه تنها فدراسیون سوارکاری بود که از ما حمایت می‌کرد و وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک پیگیری‌های لازم را انجام نمی‌دادند.
سوارکار ملی‌پوش کشورمان اظهار داشت: روز اول قرنطینه اسب‌ها، یکی از مدرسین درجه یک سوارکاری برای گرفتن تست از 5 سوارکار جهت انتخاب 4 نفر از ما برای شرکت در مسابقات آسیایی به ایران آمد. بعد از ایزوله کردن اسب‌ها، در شرایط کاملاً آرمانی و طبق گفته خودش با طرح کردن پارکورهایی دشوارتر از مسابقات آسیایی در تستی که از تیم سوارکاری ایران گرفت، تنها توانست 8 خطا بگیرد. این در حالی بود که تیم سوم مسابقات آسیایی 12 خطا داشت.
جمشیدخانی افزود: در حالی که از اعزام به مسابقات آسیایی مطمئن شده و هزینه حمل و نقل اسب‌هایمان را نیز قبول کرده بودیم، کمیته ملی المپیک خبر داد که تصمیم ندارد در رشته سوارکاری اعزام داشته باشد و ترجیح می‌دهد این سهمیه را در رشته‌های دیگری که امکان مدال‌آوری بیشتری دارند، خرج کند.
جمشیدخانی گفت: شخصاً سوالی که از کمیته ملی المپیک دارم این است که ملاک‌شان برای زدن این حرف که سوارکاری رشته مدال‌آوری نیست، چه بود! دلایل زیادی دارم که به طور کامل این حرف را نقض می‌کند از جمله این که شخصاً در 4 اعزامی که بعد از انقلاب اسلامی به مسابقات لیگ جام جهانی سوارکاری داشتم کمتر از برنز نگرفته‌ام در حالی که کنار افرادی به رقابت پرداختم که قهرمان المپیک و یا سوارکاران مطرح دنیا بودند و توانستم در سال 2013 در رده‌ی 455 جهان قرار بگیرم باز در حالیکه به صورت افتخاری در این مسابقات شرکت کرده بودم.
سوارکار برتر ایران تصریح کرد: نکته جالب این بود که کره جنوبی برگزارکننده مسابقات برای آمدن به ایران به منظور بازدید از اسب‌های شرکت‌کننده و صدور مجوز برای ورود آن‌ها به کشور کره هزینه کرد ولی مسئولین ما حاضر نشدند برای اعزام چهار سوارکار و چهار اسب برای شرکت در مسابقات هزینه‌ای صرف کنند. همگی سوارکاران تیم ملی امیدوار بودیم با رفتنمان به این مسابقات سد قرنطینه اسب‌ها را بشکنیم که امکان‌پذیر نشد.
جمشیدخانی در ادامه گفت: نداشتن توجه لازم به این رشته شاید به این خاطر است که مسئولین ورزشی سوارکاری را به چشم یک ورزش نمی‌بینند و مسابقات آن را تنها تفریحی می‌دانند که جمعه به جمعه در باشگاه‌های سوارکاری استان‌ها برگزار می‌شود. فارغ از این که در ورزش سوارکاری شما با موجود زنده‌ای طرف هستید که گاه تصمیم‌هایی می‌گیرد که می‌توانند هم در جهت و هم خلاف جهت موفقیتتان باشد. این در حالی است که در سایر رشته‌های ورزشی شما با فاکتورهای ثابتی طرف هستین و تنها فاکتور متغیر نیروی انسانی است.
همین تفاوت هم باعث می‌شود که رشته‌های دیگر ورزشی تنها یک نفر قهرمان شود ولی در سوارکاری همیشه 2 قهرمان داشته باشیم، یکی سوار کار و دیگری اسب.
مازیار جمشیدخانی در پایان گفت: هدف من به هیچ عنوان اعتراض بی‌مورد درباره‌ی مشکلات موجود در این رشته ورزشی نیست بلکه برنامه‌ریزی برای آینده و حل کردن مشکل قرنطینه و حمل و نقل اسب است.
وقتی سطح فنی، کیفی و کمی مسابقات قهرمان کشوری ایران از بازی‌های آسیایی سنگین‌تر است و سوارکاران ما به زیبایی هرچه تمام‌تر از پس آن برمی‌آیند، دلیلی برای حضور نداشتن ما در مسابقات برون‌مرزی وجود ندارد.
یک قدم بزرگ و اساسی از سوی مسئولین لازم است تا برای چهار سال آینده با این قبیل مشکلات مواجه نباشیم. اگر فدراسیون سوارکاری به کمک وزارت ورزش و جوانان و کمیته ملی المپیک اقدامات لازم را انجام دهند. سوارکاران ایرانی می‌توانند این ورزش فاخر را در سطح جهانی مطرح کنند.