در ستایش فنون رزمی باستانی ایران

http://www.feiri.ir/wp-content/uploads/2017/08/laee-1.pdf

پیشینه این ورزش در ایران به 10 تا 12 هزار سال پیش می رسد. هنرهای رزمی سواره می تواند به مهارت استفاده از هر سلاح سردی روی اسب نسبت داده شود. مثل نیزه، شمشیر یا کمان. علی قورچیان از 11 سالگی با اسب سواری مانوس بوده و معتقد است که با رواج سلاح گرم از دوران صفوی، هنرهای رزمی مثل تیراندازی بر اسب به فراموشی سپرده شده است اما ریشه اش در تاریخ و فرهنگ ما آنقدر قوی بوده است که امروزه دوباره زر شاخه ای از فدراسیون سوارکاری باشد. علی قورچیان از جوانانی می گوید که این رشته را نیمه راه رها میکند، چون این رشته ورزش ی و هنری برخالف ترافیک و عجله دنیای مدرن صبر زیادی برای آموختن میخواهد. سوارکاری و تیراندازی، ترکیبی پرتکاپو از دو ورزش اس ت که لحظه لحظه اش اهمیت خاصی دارد، این که تیر را آماده کنی و کنترل اسب را داشته باش ی و اگر تیرت به زمین خورد، آنقدر چابک باشی که از روی زمین، سوار بر اسبت برش داری، تمام این باال و پایین های ای ن ورزش او را به یک هنر نمایش ی هم تبدیل کرده است. قورچیان معتقد است که میتواند به عنوان یک جاذبه گردشگری از این ورزشهای باستانی و فنون رزمی استفاده کرد، تیراندازی سوار بر اسب، ورزشی ماجراجویانه و نمایشی است که می تواند بعد نمایشی اش را برای جذب توریست خارجی در اماکن تاریخی استفاده کرد، همانطور که قورچیان از چوگان و میدان نقش جهان اصفهان مثال می زند.