اسبهای المانی و هلندی نژاد تراکنر
اسبهای المانی و هلندی نژاد تراکنر
در بین اسبهای خونگرم اسب نژاد تراکنر در ظاهر خیلی شبیه اسب تروبرد است. پرورش هدفمند این اسب جذاب برای سوارکاری ابتدا در سال 1732میلادی زمانی که فردریک ویلهم اول مرکز پرورش اسب رویال تراکنر را در منطقه ی بروسیای شرقی امروزی تاسیس کرد شروع شد. تعداد زیادی از اسبهای عرب و تروبرد برای اصلاح اسب های محلی استفاده شدند. این اسب از نوادگان اسب پرطاقت و کوچک نژاد اسویکن است که برای شوالیه های تئوتونیک شناخته شده بودند. اسب اسویکن نواده ی کونیک پونی بود و منشا آن به اسب تاریان اولیه بر می گردد.
در پایان قرن هجدهم تلاش زیادی برای اصلاح اسب تراکنر یا پروسین شرقی مشهور انجام گرفت. این اقدام در مرکز پرورش اسب سلطنتی باعث پیشرفت ناگهانی اسب تراکنر شد. این اسب به عنوان اسب کاری و بعد به عنوان اسب مناسب برای ارتش خیلی زود مورد توجه قرار گرفت.
اسب تراکنر که به دلیل خصوصیات ویژه ی خود یعنی ظرافت و طاقت زیاد مشهور است حدود دو قرن یعنی تا زمان جنگ جهانی دوم بسیار پر طرفدار بود. در طول پاییز و زمستان سال 1944میلادی برای جلوگیری از افتادن آنها به دست لشکریان روسی در حال یورش به این منطقه اسبهای این نژاد در بیابان رها شدند و در نتیجه تعداد آنها به شدت کاهش یافت. پیش از رها شدن این اسبها 25000راس اسب در دفتر انساب پرورش اسب پروس شرقی ثبت شده بود. تنها حدود 1200راس اسب به غرب رفتند و بسیاری از آنها نتوانستند شرایط اقتصادی بسیار بد آلمان پس از جنگ را تحمل کنند.
به طور باور نکردنی به علت تلاش های فداکارانه ی پرورش دهندگان در حفظ دفتر انساب اسب های تراکنر این نژاد اسب از بین نرفت. اسبهای باقی مانده دوباره ردیابی و در آلمان غربی ثبت شدند و به محض از سرگیری تولید مثل و افزایش تعداد آنها این اسبها جایگاه ویژه ای بین اسبهای امروزی پیدا کردند. این اسب به خاطر اسکلت بندی مناسب عملکرد قابل قبول خلق و خوی خوب و مقاومت زیاد هم به عنوان اسب مسابقه و هم اصلاح کنندع ی اسب های خون گرم دیگر طرفدار دارد.
نژاد هانورین
جورج دوم عضو شورای انتخاب کنندگان هانور و پادشاه انگلستان با تاسیس مرکز پرورش اسب در منطقه ی سل در سال 1735میلادی نقش بسیار مهمی در ایجاد اسبهای خون گرم آلمانی ایفا کرد. هدف از ایجاد این نژاد تامین اسبهای با کیفیت بالا و ارزان برای مردم بود در حالی که در آن زمان اسب نژاد هلشتاین و عمدتا اسبهای اندلسی و نئوپولیتان وجود داشتند. به خاطر واردات بعدی اسب های انگلیسی مانند اسبهای تروبرد هانورین به تدریج کیفیت بهتری پیدا کرد و به اسبی همه فن حریف و مناسب برای کار در زمین های کشاورزی، سوارکاری و استفاده به عنوان اسب باری سبک تبدیل شد.
پیشرفت اسب هانورین در سل مانن تحت تاثیر جنگ قرار گرفت. تا پایان قرن هجدهم این مرکز پرورش اسب بیش از 100اسب نر داشت ولی در سال 1816میلادی فقط 30راس از آن باقی ماند. برای جبران کاهش این اسبها از اسبهای نژادهای برتر به ویژه تروبرد استفاده شد. پس از جنگ جهانی دوم این اسب مجبور شد برای حفظ بقای خود با روش زندگی جدید سازگار شود و خون اسب تروبرد و اسب تراکنر برای ایجاد اسب خون گرم مناسب با نیازهای بازار و اسبی مناسب برای تفریح مورد استفاده قرار گرفت.
اسبهای هانورین امروزی سبک تر و کمی خشن تر از نژاد قدیمی هستند و به خاطر خلق و خوی خوب و تحرک زیاد شهرت دارند. همانند اسبهای خون گرم دیگر آلمانی نریانها تنها در صورتی مجوز می گیرند که از معاینات دامپزشکی لازم بگذرند و پس از گرفتن مجوز باید تستهای سوارکاری را با موفقیت بگذرانند. اسب هانورین از پر طرفدارترین اسبهای ورزشی جهان است. زیرا قدرت و توانایی بالای آن این اسب را برای نمایش سوارکاری و پرش مناسب کرده است.
نژاد هلشتاین
اسب نژاد هلشتاین احتمالا قدیمی ترین اسب خون گرم آلمانی است که چندین قرن سابقه دارد. در اوایل قرن هفدهم این اسبها در حالی آمیزش داده شدند که در فرانسه،دانمارک و ایتالیا بسیار مورد نیاز بودند. اسب های هلشتاین قدیمی خون آمیخته شامل خون اسبهای آلمان،نپولیتان،اسپانیا و مناطق شرقی داشتند. این اسبها در طول قرن نوزدهم با اسبهای نژاد یورک شایر کوچ آمیزش داده شدند. این کار هیبت آنها را بزرگتر و ماهیت آنها را بسیار رام کرد. اسبهای هلشتاین به دلیل داشتن بنیه ی قوی به عنوان اسبهای کاری ممتاز و اسبهای تازه نفس ارتش مشهور بودند. مرکز پرورش اسب تراونتال توسط پروس در سال 1867میلادی در شلزویگ-هلشتاین یعنی زادگاه اسب امروزی هلشتاین تاسیس شد. امروزه این مرکز پرورش اسب مورد استفاده قرار نمی گیرد و پایه ی اولیه ی نژادهای امروزی در الم شورن است. برای به وجود آوردن نژاد اسب مناسب برای نیازهای امروزی در دوره ی پس از جنگ جهانی دوم بیشتر خون اسبهای تروبرد استفاده شد که باعث تولید نوع سبکتری از این اسب به عنوان اسب کاری گردید. اگرچه آمیزش های انجام یافته با اسب تروبرد این اسب را تحریک پذیر تر از نوع قدیمی کرده ولی خلق و خوی خوب این اسب حفظ شده است. شجاعت و هوش اسب هلشتاین آن را برای نمایش سوارکاری در رده های بالا و نمایش پرش در رتبه اول قرار داده است.
اسب هلشتاین مانند مانند دیگر اسب های خون گرم با کیفیت بالا پرورش داده نمی شوند و منطقه ی پرورش و آمیزش این اسب بزرگ و وسیع نیست.
نژاد الدنبورگ
اسب نژاد الدنبورگ سنگین ترین اسب خون گرم آلمان در اصل به عنوان اسب کالسکه در ناحیه ای بین رود وسر و هلند پرورش یافت.
این نژاد نام خود را از کنت آنتون کونتر ون الدنبورگ گرفته که در پرورش این اسب نقش موثری را ایفا کرد و نریان ایتالیایی و اسپانیایی را با نژاد بومی آمیزش دادند و در نتیجه اسب بزرگی به ارتفاع 173سانتی متر با جثه ای نسبتا سنگین به وجود آوردند. این اسب بر خلاف اکثر اسب های بزرگ بلوغ زودرسی داشت که این ویژگی آن را به عنوان اسب کاری محبوبی مطرح کرد.
این اسبها به عنوان اسبهای کالسکه در عصر حمل و نقل موتوری در اوایل قرن بیستم مورد قبول واقع شدند. در این زمان پرورش دهندگان ضرورت تغییر کارایی اسب الدنبورگ را دریافتند و به تولید اسب کاری برای مزرعه اقدام کردند. در سالیان اخیر پرورش دهندگان این اسبها بیشتر با استفاده از خون تروبرد و برخی دیگر از اسبها مانند سل فرانسیس اسبی تولید کرده اند که به طور قابل ملاحظه ای خالص تر از اجداد خود هستند.هم چنین این اسب در مسابقه های ورزشی بسیار توانمند است و با زین هم خوب فعالیت می کند. اسب الدنبورگ هنوز در مقایسه با اسب های خون گرم دیگر بزرگ است ولی بسیاری از خصوصیات اسب کالسکه نظیر شانه ی راست و قسمت پشتی طویل را از دست داده است. اسب های الدنبورگ به کشورهای بسیاری صادر شده و در ایالات متحده محبوبیت خاصی به دست آورده اند.
نژاد وست فالین
اسب نژاد وست فالین خویشاوندی نزدیکی با اسب هانورین دارد و در منطقه ی نوردرین وست فالن در شمال غرب آلمان پرورش داده شده است. مرکز اصلی پرورش این اسب نژاد وارن درف نام دارد و به این خاطر مشهور است که زادگاه اسبهای سواری آلمان بوده و سابقه ی طولانی در پرورش اسب دارد. در اوایل قرن نوزدهم مالکان محلی از نریان پروس شرقی برای اصلاح نژاد مادین خود استفاده کردند در طول سالها آمیزش های متعددی شامل آمیزش اسب های الدنبورگ، هانورین، فریزین، آنجلو نورمن و تروتر انجام گرفت و در نتیجه در این قرن اسب نژاد وست فالن امروزی دارای خون هانورین است ولی هنوز خون هایی وجود دارد که در منطقه ی وست فالیا به طور خاص پرورش می یابند.
نژاد شلزویگ
اسب نژاد شلزویگ اسبی خوش بنیه دارای جثه ی کوچک و سنگین و متعلق به شمالی ترین منطقه ی آلمان یعنی شلزویگ هلشتاین در مرز دانمارک است. این منطقه در زمان های دور بخشی از دانمارک بوده و در نتیجه شباهت زیاد این اسب به اسب سنگین دانمارکی تعجب آور نیست چون خویشاوندی نزدیکی با آن نژاد دارد. این نژاد در طول نیمه ی دوم قرن نوزدهم به عنوان اسب کاری با اندازه ی متوسط پرورش یافت و از خون نژادهای سبکتر شامل اسبهای یورک شایر کوچ و تروبرد در سالهای آخر قرن گذشته برای اصلاح نژاد آن استفاده شد اما تاثیر مطلوبی بر این اسب نداشت. این نژاد که به عنوان اسب اتوبوس و تراموا و به خاطر استفاده در مزرعه و کارخانه شهرت داشت در طول جنگ جهانی اول به حیات خود ادامه داد ولی هم تعداد و هم کیفیت این نژاد به شدت کاهش یافت. آمیزش این اسب با اسب های برتن و بلنایز از فرانسه بسیار موفقیت آمیز بود.
اسب نژاد شلزویگ پس از جنگ جهانی دوم احیا شد و تعداد زیادی از آنها پرورش یافتند.
نژاد ساوت ژرمن
اسب نژاد ساوت ژرمن سنگین ترین نواده ی اسب نوریکر اتریشی است که در اواخر قرن نوزدهم به باواریا در جنوب آلمان برده شد. پرورش دهندگان در مناطق شمالی باواریا با هدف بهبود و پرورش نواده نژاد اسب بومی خون اسب های هلشتاین، الدنبورگ و کلیولند بی را به این نژاد اضافه کردند. این در حالی بود که پرورش دهندگان در مناطق جنوبی باواریا تنوع فوق العاده ای را از آمیزش اسبهای الدنبورگ، کلایدسدال و بلژین درافت با این اسب تجربه می کردند. هم چنین پرورش دهندگان آلمانی برای اصلاح نژاد از نوریکر هم استفاده کردند. منشا این اسب که در اصل پینز گوئر نوریکر نامیده می شود استان سالزبورگ است. نوع آلمانی این اسب اسب ساوث ژرمن هیوی هورس نامیده شد و امروزه عمدتا در باواریا و بادن ورتمبرگ پرورش داده می شود. اگرچه اسب نوریکر اندکی کوتاهتر است ولی هنوز شباهت زیادی به آن دارد.
اسبی قوی، چابک، متناسب و دارای خلق و خوی آرام و مطیع است و در رژه ها و نمایش ها گاهی اوقات به عنوان اسب کاری در مزرعه دیده می شود.
نژاد فریزین
اسب نژاد فریزین یکی از قدیمی ترین اسب های اروپاست و در طول قرن ها بر نژادهای زیادی به خصوص اسب الدنبورگ در آلمان و پونی های فل و دالس در انگلستان تاثیر داشته است. مبدا این نژاد منطقه ی فریزلند در شمال مجارستان است. آثاری از اسب خون سرد باستانی و سنگین وزن در آنجا کشف شده و اعتقاد بر این است که فریزین امروزی نواده ی آن می باشد. نژادهای شرقی که در طول جنگ های صلیبی به مجارستان آورده شدند بر پرورش این اسب اثر داشتند. اسب فریزین دارای استعدادهای گوناگون و فعال است و برای کار در زمین های کشاورزی مناسب می باشد ولی به علت توانایی در یورتمه رفتن به عنوان اسب مالبندی و سواری هم مفید است.
در طول قرن نوزدهم زمانی که اسب های یورتمه رو طرفداران زیادی کردند پرورش دهندگان به دنبال اصلاح اسب یورتمه ای گام بلند و فعالی بودند. این کار با آمیزش این اسب با اسبهای تروتر حاصل شد. این آمیزش باعث شد که اسب فریزین ساختار سبک تری پیدا کند و برای کار در مزرعه زیاد مفید نباشد. با آغاز جنگ جهانی اول تعداد فریزین ها به شدت کاهش یافت. در بین دو جنگ این کاهش ادامه داشت تا این که کمبود سوخت در طول جنگ جهانی دوم منجر به احیای دوباره ی این نژاد گردید چون کشاورزان مجددا برای بارکشی به این اسبها روی آوردند.
در طول نیمه ی دوم قرن نوزدهم دوباره توجه همگان به این نژاد جلب شد و امروزه به عنوان اسب کالسکه و چهر چرخه بسیار محبوب است. این اسب خوش تناسب با رفتار مغرورانه هنگام کشیدن درشکه های قدیمی به طرز فوق العاده ای جذاب به نظر می رسد. این نژاد به خاطر خلق و خوی مهربان شهرت دارد.
نژاد گلدرلند
نژادهای متفاوت و خاص برای تولید اسب گلدرلند استفاده شدند که متعلق به مناطقی به همان نام در مجارستان بودند و در طول قرن نوزدهم پرورش یافتند. مادیان های بومی با نریان های کشورهای انگلیس، فرانسه، آلمان، مجارستان و لهستان آمیزش داده شدند تا نژاد خوبی از اسب دو منظوره به وجود آید. هدف از این آمیزش ها تولید اسب قوی تر و بزرگتری برای کار در مزرعه یا کشیدن کالسکه ی چهار چرخه بود ولی این اسب آنقدر سنگین نیست که برای سواری نتوانست از آن استفاده کرد. اسب نژاد هاکنی در برنامه های آمیزش استفاده شد. فقط اسبهایی در اصلاح این نژاد به کار گرفته شدند که خود را به عنوان کارگران خوب و پر طاقت اثبات کرده بودند. با ورود ماشین آلات صنعتی و نیاز کمتر به اسب هایی برای کار در مزرعه پرورش دهندگان برای کاهش وزن این نژاد آن را با نژاد تروبرد آمیزش دادند.
نوع معمولی اسب درشکه یعنی گلدرلند امروزی با شانه های عالی و قابلیت بالا به طور موفقیت آمیزی در ورزش گاری رانی استفاده شده و یکی از پایه های اصلی تولید اسب ورزشی مجارستان یعنی داچ وارم بلاد شده است.
نژاد داچ وارم بلاد
تولید اسب بسیار موفق تفریحی و مسابقه ای مجارستان با انتخاب بهترین مادیان اسبهای گلدرلند و گرونینگن و آمیزش آنها با نریان تروبرد شروع شد. نریان های ممتاز تروبرد از تمام نقاط جهان مانند انگلستان، ایرلند، فرانسه و ایالات متحده وارد مجارستان شدند. بسیاری از این اسبها از بهترین اسبهای مسابقه ای بودند. با گذشت زمان پرورش دهندگان هلندی دریافتند نریان هایی که بهترین اسب های خون گرم را به وجود می آوردند خود از اسب مسابقه ای موفقی به وجود آمده اند. علاوه بر تروبرد از تعدادی نریان تراکنر در سالهای اولیه استفاده شد. بعدها تعدادی مادیان هلشتاین نیز خریداری شدند و در کنار نریان گلدرلند یا گرونینگن قرار گرفتند. سپس اسبهای خون گرم به نژادهایی که پرورش دهندگان هلندی در جست و جوی پرورش آنها بودند مانند اسب هلشتاین و سل فرانسیس در برنامه ی پرورش و آمیزش وارد شدند و تعدادی از اسبهای هانوارین و وست فالن نیز به این نژاد اضافه شد در عین حال در تعداد اسبهای نژادهای گلدرلند و گرونینگن مورد استفاده کاهش تدریجی صورت گرفت. نتیجه ی نهایی این آمیزش ها اسب سواری با خصوصیات هماهنگ و خلق و خوی خوب بود.
پرورش دهندگان هلندی برای تولید اسب های خود از سیستم انتخاب بر اساس عملکرد انفرادی استفاده کردند. در نهایت اسب داچ وارم بلاد نتیجه ی این اقدامات اصلاح نژادی را با به دست آوردن موفقیت ها در سطح بین المللی در رشته هایی مانند نمایش سوارکاری، پرش و درشکه رانی نشان داد. داچ وارم بلاد برای افزایش توان تولید مثل دیگر اسب های خون گرم به خصوص در انگلستان، ایالات متحده، استرالیا و نیوزلند استفاده شده است.
در بین اسبهای خونگرم اسب نژاد تراکنر در ظاهر خیلی شبیه اسب تروبرد است. پرورش هدفمند این اسب جذاب برای سوارکاری ابتدا در سال 1732میلادی زمانی که فردریک ویلهم اول مرکز پرورش اسب رویال تراکنر را در منطقه ی بروسیای شرقی امروزی تاسیس کرد شروع شد. تعداد زیادی از اسبهای عرب و تروبرد برای اصلاح اسب های محلی استفاده شدند. این اسب از نوادگان اسب پرطاقت و کوچک نژاد اسویکن است که برای شوالیه های تئوتونیک شناخته شده بودند. اسب اسویکن نواده ی کونیک پونی بود و منشا آن به اسب تاریان اولیه بر می گردد.
در پایان قرن هجدهم تلاش زیادی برای اصلاح اسب تراکنر یا پروسین شرقی مشهور انجام گرفت. این اقدام در مرکز پرورش اسب سلطنتی باعث پیشرفت ناگهانی اسب تراکنر شد. این اسب به عنوان اسب کاری و بعد به عنوان اسب مناسب برای ارتش خیلی زود مورد توجه قرار گرفت.
اسب تراکنر که به دلیل خصوصیات ویژه ی خود یعنی ظرافت و طاقت زیاد مشهور است حدود دو قرن یعنی تا زمان جنگ جهانی دوم بسیار پر طرفدار بود. در طول پاییز و زمستان سال 1944میلادی برای جلوگیری از افتادن آنها به دست لشکریان روسی در حال یورش به این منطقه اسبهای این نژاد در بیابان رها شدند و در نتیجه تعداد آنها به شدت کاهش یافت. پیش از رها شدن این اسبها 25000راس اسب در دفتر انساب پرورش اسب پروس شرقی ثبت شده بود. تنها حدود 1200راس اسب به غرب رفتند و بسیاری از آنها نتوانستند شرایط اقتصادی بسیار بد آلمان پس از جنگ را تحمل کنند.
به طور باور نکردنی به علت تلاش های فداکارانه ی پرورش دهندگان در حفظ دفتر انساب اسب های تراکنر این نژاد اسب از بین نرفت. اسبهای باقی مانده دوباره ردیابی و در آلمان غربی ثبت شدند و به محض از سرگیری تولید مثل و افزایش تعداد آنها این اسبها جایگاه ویژه ای بین اسبهای امروزی پیدا کردند. این اسب به خاطر اسکلت بندی مناسب عملکرد قابل قبول خلق و خوی خوب و مقاومت زیاد هم به عنوان اسب مسابقه و هم اصلاح کنندع ی اسب های خون گرم دیگر طرفدار دارد.
نژاد هانورین
جورج دوم عضو شورای انتخاب کنندگان هانور و پادشاه انگلستان با تاسیس مرکز پرورش اسب در منطقه ی سل در سال 1735میلادی نقش بسیار مهمی در ایجاد اسبهای خون گرم آلمانی ایفا کرد. هدف از ایجاد این نژاد تامین اسبهای با کیفیت بالا و ارزان برای مردم بود در حالی که در آن زمان اسب نژاد هلشتاین و عمدتا اسبهای اندلسی و نئوپولیتان وجود داشتند. به خاطر واردات بعدی اسب های انگلیسی مانند اسبهای تروبرد هانورین به تدریج کیفیت بهتری پیدا کرد و به اسبی همه فن حریف و مناسب برای کار در زمین های کشاورزی، سوارکاری و استفاده به عنوان اسب باری سبک تبدیل شد.
پیشرفت اسب هانورین در سل مانن تحت تاثیر جنگ قرار گرفت. تا پایان قرن هجدهم این مرکز پرورش اسب بیش از 100اسب نر داشت ولی در سال 1816میلادی فقط 30راس از آن باقی ماند. برای جبران کاهش این اسبها از اسبهای نژادهای برتر به ویژه تروبرد استفاده شد. پس از جنگ جهانی دوم این اسب مجبور شد برای حفظ بقای خود با روش زندگی جدید سازگار شود و خون اسب تروبرد و اسب تراکنر برای ایجاد اسب خون گرم مناسب با نیازهای بازار و اسبی مناسب برای تفریح مورد استفاده قرار گرفت.
اسبهای هانورین امروزی سبک تر و کمی خشن تر از نژاد قدیمی هستند و به خاطر خلق و خوی خوب و تحرک زیاد شهرت دارند. همانند اسبهای خون گرم دیگر آلمانی نریانها تنها در صورتی مجوز می گیرند که از معاینات دامپزشکی لازم بگذرند و پس از گرفتن مجوز باید تستهای سوارکاری را با موفقیت بگذرانند. اسب هانورین از پر طرفدارترین اسبهای ورزشی جهان است. زیرا قدرت و توانایی بالای آن این اسب را برای نمایش سوارکاری و پرش مناسب کرده است.
نژاد هلشتاین
اسب نژاد هلشتاین احتمالا قدیمی ترین اسب خون گرم آلمانی است که چندین قرن سابقه دارد. در اوایل قرن هفدهم این اسبها در حالی آمیزش داده شدند که در فرانسه،دانمارک و ایتالیا بسیار مورد نیاز بودند. اسب های هلشتاین قدیمی خون آمیخته شامل خون اسبهای آلمان،نپولیتان،اسپانیا و مناطق شرقی داشتند. این اسبها در طول قرن نوزدهم با اسبهای نژاد یورک شایر کوچ آمیزش داده شدند. این کار هیبت آنها را بزرگتر و ماهیت آنها را بسیار رام کرد. اسبهای هلشتاین به دلیل داشتن بنیه ی قوی به عنوان اسبهای کاری ممتاز و اسبهای تازه نفس ارتش مشهور بودند. مرکز پرورش اسب تراونتال توسط پروس در سال 1867میلادی در شلزویگ-هلشتاین یعنی زادگاه اسب امروزی هلشتاین تاسیس شد. امروزه این مرکز پرورش اسب مورد استفاده قرار نمی گیرد و پایه ی اولیه ی نژادهای امروزی در الم شورن است. برای به وجود آوردن نژاد اسب مناسب برای نیازهای امروزی در دوره ی پس از جنگ جهانی دوم بیشتر خون اسبهای تروبرد استفاده شد که باعث تولید نوع سبکتری از این اسب به عنوان اسب کاری گردید. اگرچه آمیزش های انجام یافته با اسب تروبرد این اسب را تحریک پذیر تر از نوع قدیمی کرده ولی خلق و خوی خوب این اسب حفظ شده است. شجاعت و هوش اسب هلشتاین آن را برای نمایش سوارکاری در رده های بالا و نمایش پرش در رتبه اول قرار داده است.
اسب هلشتاین مانند مانند دیگر اسب های خون گرم با کیفیت بالا پرورش داده نمی شوند و منطقه ی پرورش و آمیزش این اسب بزرگ و وسیع نیست.
نژاد الدنبورگ
اسب نژاد الدنبورگ سنگین ترین اسب خون گرم آلمان در اصل به عنوان اسب کالسکه در ناحیه ای بین رود وسر و هلند پرورش یافت.
این نژاد نام خود را از کنت آنتون کونتر ون الدنبورگ گرفته که در پرورش این اسب نقش موثری را ایفا کرد و نریان ایتالیایی و اسپانیایی را با نژاد بومی آمیزش دادند و در نتیجه اسب بزرگی به ارتفاع 173سانتی متر با جثه ای نسبتا سنگین به وجود آوردند. این اسب بر خلاف اکثر اسب های بزرگ بلوغ زودرسی داشت که این ویژگی آن را به عنوان اسب کاری محبوبی مطرح کرد.
این اسبها به عنوان اسبهای کالسکه در عصر حمل و نقل موتوری در اوایل قرن بیستم مورد قبول واقع شدند. در این زمان پرورش دهندگان ضرورت تغییر کارایی اسب الدنبورگ را دریافتند و به تولید اسب کاری برای مزرعه اقدام کردند. در سالیان اخیر پرورش دهندگان این اسبها بیشتر با استفاده از خون تروبرد و برخی دیگر از اسبها مانند سل فرانسیس اسبی تولید کرده اند که به طور قابل ملاحظه ای خالص تر از اجداد خود هستند.هم چنین این اسب در مسابقه های ورزشی بسیار توانمند است و با زین هم خوب فعالیت می کند. اسب الدنبورگ هنوز در مقایسه با اسب های خون گرم دیگر بزرگ است ولی بسیاری از خصوصیات اسب کالسکه نظیر شانه ی راست و قسمت پشتی طویل را از دست داده است. اسب های الدنبورگ به کشورهای بسیاری صادر شده و در ایالات متحده محبوبیت خاصی به دست آورده اند.
نژاد وست فالین
اسب نژاد وست فالین خویشاوندی نزدیکی با اسب هانورین دارد و در منطقه ی نوردرین وست فالن در شمال غرب آلمان پرورش داده شده است. مرکز اصلی پرورش این اسب نژاد وارن درف نام دارد و به این خاطر مشهور است که زادگاه اسبهای سواری آلمان بوده و سابقه ی طولانی در پرورش اسب دارد. در اوایل قرن نوزدهم مالکان محلی از نریان پروس شرقی برای اصلاح نژاد مادین خود استفاده کردند در طول سالها آمیزش های متعددی شامل آمیزش اسب های الدنبورگ، هانورین، فریزین، آنجلو نورمن و تروتر انجام گرفت و در نتیجه در این قرن اسب نژاد وست فالن امروزی دارای خون هانورین است ولی هنوز خون هایی وجود دارد که در منطقه ی وست فالیا به طور خاص پرورش می یابند.
نژاد شلزویگ
اسب نژاد شلزویگ اسبی خوش بنیه دارای جثه ی کوچک و سنگین و متعلق به شمالی ترین منطقه ی آلمان یعنی شلزویگ هلشتاین در مرز دانمارک است. این منطقه در زمان های دور بخشی از دانمارک بوده و در نتیجه شباهت زیاد این اسب به اسب سنگین دانمارکی تعجب آور نیست چون خویشاوندی نزدیکی با آن نژاد دارد. این نژاد در طول نیمه ی دوم قرن نوزدهم به عنوان اسب کاری با اندازه ی متوسط پرورش یافت و از خون نژادهای سبکتر شامل اسبهای یورک شایر کوچ و تروبرد در سالهای آخر قرن گذشته برای اصلاح نژاد آن استفاده شد اما تاثیر مطلوبی بر این اسب نداشت. این نژاد که به عنوان اسب اتوبوس و تراموا و به خاطر استفاده در مزرعه و کارخانه شهرت داشت در طول جنگ جهانی اول به حیات خود ادامه داد ولی هم تعداد و هم کیفیت این نژاد به شدت کاهش یافت. آمیزش این اسب با اسب های برتن و بلنایز از فرانسه بسیار موفقیت آمیز بود.
اسب نژاد شلزویگ پس از جنگ جهانی دوم احیا شد و تعداد زیادی از آنها پرورش یافتند.
نژاد ساوت ژرمن
اسب نژاد ساوت ژرمن سنگین ترین نواده ی اسب نوریکر اتریشی است که در اواخر قرن نوزدهم به باواریا در جنوب آلمان برده شد. پرورش دهندگان در مناطق شمالی باواریا با هدف بهبود و پرورش نواده نژاد اسب بومی خون اسب های هلشتاین، الدنبورگ و کلیولند بی را به این نژاد اضافه کردند. این در حالی بود که پرورش دهندگان در مناطق جنوبی باواریا تنوع فوق العاده ای را از آمیزش اسبهای الدنبورگ، کلایدسدال و بلژین درافت با این اسب تجربه می کردند. هم چنین پرورش دهندگان آلمانی برای اصلاح نژاد از نوریکر هم استفاده کردند. منشا این اسب که در اصل پینز گوئر نوریکر نامیده می شود استان سالزبورگ است. نوع آلمانی این اسب اسب ساوث ژرمن هیوی هورس نامیده شد و امروزه عمدتا در باواریا و بادن ورتمبرگ پرورش داده می شود. اگرچه اسب نوریکر اندکی کوتاهتر است ولی هنوز شباهت زیادی به آن دارد.
اسبی قوی، چابک، متناسب و دارای خلق و خوی آرام و مطیع است و در رژه ها و نمایش ها گاهی اوقات به عنوان اسب کاری در مزرعه دیده می شود.
نژاد فریزین
اسب نژاد فریزین یکی از قدیمی ترین اسب های اروپاست و در طول قرن ها بر نژادهای زیادی به خصوص اسب الدنبورگ در آلمان و پونی های فل و دالس در انگلستان تاثیر داشته است. مبدا این نژاد منطقه ی فریزلند در شمال مجارستان است. آثاری از اسب خون سرد باستانی و سنگین وزن در آنجا کشف شده و اعتقاد بر این است که فریزین امروزی نواده ی آن می باشد. نژادهای شرقی که در طول جنگ های صلیبی به مجارستان آورده شدند بر پرورش این اسب اثر داشتند. اسب فریزین دارای استعدادهای گوناگون و فعال است و برای کار در زمین های کشاورزی مناسب می باشد ولی به علت توانایی در یورتمه رفتن به عنوان اسب مالبندی و سواری هم مفید است.
در طول قرن نوزدهم زمانی که اسب های یورتمه رو طرفداران زیادی کردند پرورش دهندگان به دنبال اصلاح اسب یورتمه ای گام بلند و فعالی بودند. این کار با آمیزش این اسب با اسبهای تروتر حاصل شد. این آمیزش باعث شد که اسب فریزین ساختار سبک تری پیدا کند و برای کار در مزرعه زیاد مفید نباشد. با آغاز جنگ جهانی اول تعداد فریزین ها به شدت کاهش یافت. در بین دو جنگ این کاهش ادامه داشت تا این که کمبود سوخت در طول جنگ جهانی دوم منجر به احیای دوباره ی این نژاد گردید چون کشاورزان مجددا برای بارکشی به این اسبها روی آوردند.
در طول نیمه ی دوم قرن نوزدهم دوباره توجه همگان به این نژاد جلب شد و امروزه به عنوان اسب کالسکه و چهر چرخه بسیار محبوب است. این اسب خوش تناسب با رفتار مغرورانه هنگام کشیدن درشکه های قدیمی به طرز فوق العاده ای جذاب به نظر می رسد. این نژاد به خاطر خلق و خوی مهربان شهرت دارد.
نژاد گلدرلند
نژادهای متفاوت و خاص برای تولید اسب گلدرلند استفاده شدند که متعلق به مناطقی به همان نام در مجارستان بودند و در طول قرن نوزدهم پرورش یافتند. مادیان های بومی با نریان های کشورهای انگلیس، فرانسه، آلمان، مجارستان و لهستان آمیزش داده شدند تا نژاد خوبی از اسب دو منظوره به وجود آید. هدف از این آمیزش ها تولید اسب قوی تر و بزرگتری برای کار در مزرعه یا کشیدن کالسکه ی چهار چرخه بود ولی این اسب آنقدر سنگین نیست که برای سواری نتوانست از آن استفاده کرد. اسب نژاد هاکنی در برنامه های آمیزش استفاده شد. فقط اسبهایی در اصلاح این نژاد به کار گرفته شدند که خود را به عنوان کارگران خوب و پر طاقت اثبات کرده بودند. با ورود ماشین آلات صنعتی و نیاز کمتر به اسب هایی برای کار در مزرعه پرورش دهندگان برای کاهش وزن این نژاد آن را با نژاد تروبرد آمیزش دادند.
نوع معمولی اسب درشکه یعنی گلدرلند امروزی با شانه های عالی و قابلیت بالا به طور موفقیت آمیزی در ورزش گاری رانی استفاده شده و یکی از پایه های اصلی تولید اسب ورزشی مجارستان یعنی داچ وارم بلاد شده است.
نژاد داچ وارم بلاد
تولید اسب بسیار موفق تفریحی و مسابقه ای مجارستان با انتخاب بهترین مادیان اسبهای گلدرلند و گرونینگن و آمیزش آنها با نریان تروبرد شروع شد. نریان های ممتاز تروبرد از تمام نقاط جهان مانند انگلستان، ایرلند، فرانسه و ایالات متحده وارد مجارستان شدند. بسیاری از این اسبها از بهترین اسبهای مسابقه ای بودند. با گذشت زمان پرورش دهندگان هلندی دریافتند نریان هایی که بهترین اسب های خون گرم را به وجود می آوردند خود از اسب مسابقه ای موفقی به وجود آمده اند. علاوه بر تروبرد از تعدادی نریان تراکنر در سالهای اولیه استفاده شد. بعدها تعدادی مادیان هلشتاین نیز خریداری شدند و در کنار نریان گلدرلند یا گرونینگن قرار گرفتند. سپس اسبهای خون گرم به نژادهایی که پرورش دهندگان هلندی در جست و جوی پرورش آنها بودند مانند اسب هلشتاین و سل فرانسیس در برنامه ی پرورش و آمیزش وارد شدند و تعدادی از اسبهای هانوارین و وست فالن نیز به این نژاد اضافه شد در عین حال در تعداد اسبهای نژادهای گلدرلند و گرونینگن مورد استفاده کاهش تدریجی صورت گرفت. نتیجه ی نهایی این آمیزش ها اسب سواری با خصوصیات هماهنگ و خلق و خوی خوب بود.
پرورش دهندگان هلندی برای تولید اسب های خود از سیستم انتخاب بر اساس عملکرد انفرادی استفاده کردند. در نهایت اسب داچ وارم بلاد نتیجه ی این اقدامات اصلاح نژادی را با به دست آوردن موفقیت ها در سطح بین المللی در رشته هایی مانند نمایش سوارکاری، پرش و درشکه رانی نشان داد. داچ وارم بلاد برای افزایش توان تولید مثل دیگر اسب های خون گرم به خصوص در انگلستان، ایالات متحده، استرالیا و نیوزلند استفاده شده است.