نام اسب
نام اسب همواره با شادى و احترام مورد توجه بوده‌است. پیشینیان برای اسب‌های خود احترام بسیاری قائل بودند به گونه‌ای که صاحب اسب، نژاد نیاکان اسب خود را تاچندين نسل پشت آنرامی‌دانستند و به هنگام مرگ اسبشان به شدت غمگین می‌شدند.
همچنین اسب را جانوری نجیب نیز می‌شناختند. البته فراموش نكنيد در هنگام خشم اسب ، نزدیکی به او بسیار خطرناک است.
اسب را در پارسی میانه و آوِستایی نیز اَسپ (asp)می‌گفتند.
نامهای بسیاری از بزرگان ایرانی در روزگار باستان دارای پسوند -اسپ بوده‌است (مانند گشتاسپ، ارجاسپ،گرشاسپ، جاماسپ، لهراسپ، ویشتاسپ، هیدراسپ، بیوراسپ، ساتاسپ، سیاوش و…)که نشان از اهمیت این جانور در میان ایرانیان است.در زبان سانسکریت این واژه به ریخت azva بوده که واژه سوار و اسوار نیز در زبان پارسی کنونی از همین ریشه‌اند. خود این واژه از ریشهٔ واژهٔ هندواروپایی *eḱwa یا eḱwo ریشه گرفته‌است. در ایران باستان بویژه دوره هخامنشی اسب نقش بسیار زیادی را در خدمت به ايرانيان ايفا نموده است .