برای شکست سد قرنطینه ایران چرا تلاشی نشد/ قهرمانان ایران اسیر ناهماهنگی مسئولین
آرزوی هر ورزشکاری از لحظه ای که لذت مطرح شدن در میادین کشوری و ملی را می چشد، شرکت در المپیادهای ورزشی همچون بازیهای آسیائی و المپیک جهانی، مسابقه های بین المللی و رویدادهای قابل اعتنا در جهان ورزش است.
ورزش مظلوم سوارکاری به دلیل معضل دست و پاگیر قرنطینه از این نعمت محروم بود و علیرغم سرمایه گذاری وسیع جامعه سواری، همچنان در حسرت……
من ده سال مربی تیم های ملی بودم و با این معضل به خوبی آشنا، سوارکار آماده می کردم و راهی مسابقه های اسب قرضی که هیچ محلی از اعراب در مسابقه های جهانی نداشت تا در مسابقه های آسیائی ۱۹۹۸ تایلند-بانکوک- شانس حضور پیدا کردیم از آنجا که نمی توانستیم اسب هایمان را ببریم، سوارکاران آمریکائی جور کشیدند و اسب آوردند و باز هم به دلیل معضل قرنطینه اسبها اجازه شرکت پیدا نکردند و مهر بازگشت خوردند.
در بازیهای آسیائی قطر با اسبهای خودمان شرکت کردیم و نتیجه بخش نبود و نتوانستیم غول قرنطینه را از پا در بیاوریم.
از سال ۱۳۹۰ کشور آذربایجان گوشه چشمی نشان داد و سواران مشتاقانه راهی شدند و تمام هزینه را عهده دار و تا توانستند مدال آورند و افتخار کسب کردند. آن ها توانستند برای اولین بار در تاریخ ورزش سواری کشور، پرچم را به اهتزاز در آورند و حتی مدال طلا کسب کنند.
با طلیعه بازیهای آسیائی ۲۰۱۴ کره جنوبی فدراسیون سوارکاری با توجه به درخشش سوارکاران در کشور آذربایجان از یکطرف و از طرف دیگر – برای به زانو در آوردن غول قرنطینه- داوطلب شرکت در این بازیها شد.
آنچه ناشدنی می نمود شد. کشور کره جنوبی شرائط قرنطینه ایران را پذیرفت و اجازه شرکت سوارکاران و اسبهایشان را در آن مسابقه را صادر کرد.
غول قرنطینه داشت به زانو در میامد. نوید شرکت در این مسابقه ها، جامعه سواری و آنان که دل در گروی این ورزش و اسب داشتند را به شوق آورده بود. آنها رنج شصت روز قرنطینه طاقت فرسا و هزاران مشکل و معضل دیگر را به جان خریدند تا ورزش سواری هم حقانیت خود را ثابت کند و در میدانی این چنین خود را محک بزند.
اما به ناگهان این مظلومین ورزش، متوجه شدند که هم خنجرهائی از پشت در گرده اشان فرو می رود و هم مسئولین آنچنان مشتاق حل مشکلات آن ها نیستند و نامردی ها و ناهماهنگی دست به دست هم دادند و عده ای ورزشکار مشتاق و جامعه مشتاق تر سواری را به مرز نامیدی کشاندند.
مهدی جمشیدخانی
منبع : http://horsenews.ir
ورزش مظلوم سوارکاری به دلیل معضل دست و پاگیر قرنطینه از این نعمت محروم بود و علیرغم سرمایه گذاری وسیع جامعه سواری، همچنان در حسرت……
من ده سال مربی تیم های ملی بودم و با این معضل به خوبی آشنا، سوارکار آماده می کردم و راهی مسابقه های اسب قرضی که هیچ محلی از اعراب در مسابقه های جهانی نداشت تا در مسابقه های آسیائی ۱۹۹۸ تایلند-بانکوک- شانس حضور پیدا کردیم از آنجا که نمی توانستیم اسب هایمان را ببریم، سوارکاران آمریکائی جور کشیدند و اسب آوردند و باز هم به دلیل معضل قرنطینه اسبها اجازه شرکت پیدا نکردند و مهر بازگشت خوردند.
در بازیهای آسیائی قطر با اسبهای خودمان شرکت کردیم و نتیجه بخش نبود و نتوانستیم غول قرنطینه را از پا در بیاوریم.
از سال ۱۳۹۰ کشور آذربایجان گوشه چشمی نشان داد و سواران مشتاقانه راهی شدند و تمام هزینه را عهده دار و تا توانستند مدال آورند و افتخار کسب کردند. آن ها توانستند برای اولین بار در تاریخ ورزش سواری کشور، پرچم را به اهتزاز در آورند و حتی مدال طلا کسب کنند.
با طلیعه بازیهای آسیائی ۲۰۱۴ کره جنوبی فدراسیون سوارکاری با توجه به درخشش سوارکاران در کشور آذربایجان از یکطرف و از طرف دیگر – برای به زانو در آوردن غول قرنطینه- داوطلب شرکت در این بازیها شد.
آنچه ناشدنی می نمود شد. کشور کره جنوبی شرائط قرنطینه ایران را پذیرفت و اجازه شرکت سوارکاران و اسبهایشان را در آن مسابقه را صادر کرد.
غول قرنطینه داشت به زانو در میامد. نوید شرکت در این مسابقه ها، جامعه سواری و آنان که دل در گروی این ورزش و اسب داشتند را به شوق آورده بود. آنها رنج شصت روز قرنطینه طاقت فرسا و هزاران مشکل و معضل دیگر را به جان خریدند تا ورزش سواری هم حقانیت خود را ثابت کند و در میدانی این چنین خود را محک بزند.
اما به ناگهان این مظلومین ورزش، متوجه شدند که هم خنجرهائی از پشت در گرده اشان فرو می رود و هم مسئولین آنچنان مشتاق حل مشکلات آن ها نیستند و نامردی ها و ناهماهنگی دست به دست هم دادند و عده ای ورزشکار مشتاق و جامعه مشتاق تر سواری را به مرز نامیدی کشاندند.
مهدی جمشیدخانی
منبع : http://horsenews.ir