سندرم نویکولار
سندرم نویکولار
نویکولار استخوان قایق شکلیست که در میان دو استخوان "تالوس" و "کیونی فورم" قرار دارد.
بیماری نویکولار در واقع مجموعه ای از یک سری مشکلات مختلف است که در نهایت استخوان نویکولار و ساختمان اطرافش را در پاهای جلوی اسب تحت تاثیر قرار میدهد.
در حال حاضر دلیل اصلی ایجاد نویکولار سندروم، ناشناخته است اما چند دلیل ممکن است که باعث درد در این ناحیه شوند.
فشار به استخوان نویکولار یا عدم رسیدن خون، یکی از این عوامل است.
اولین صدمه ممکن است به تاندون فلکسور یا "بورسا نویکولار" (کیسه حاوی مایعی که از سایش مفاصل به هم جلو گیری میکند، که در بین تمام مفاصل وجود دارد و در هر منطقه به اسم بورسای همان منطقه نامید میشود) یا زرد پی نویکولار برسد، که باعث درد و لنگش در این منطقه میشوند.
این بیماری معمولان در اسب های خیلی جوان دیده نمیشود، و بیشتر مربوط به اسب های ۵ ساله یا مسنتر است.
نشانه ها و چگونگی تشخیص بیماری:
این بیماری به آهستگی پیشرفت میکند و بعد از مدتی باعث لنگش در هر دو دست اسب میشود. در اوایل بیماری ممکن است لنگش گاه گاه اتفاق بیفتد، خصوصاً در مواقعی که اسب روی زمین سفت یا در دایره های کوچک تمرین داده میشود. در آغاز بیماری درد یک دست از دیگری بیشتر است که باعث میشود اسب در موقع ایستادن دست دردناک را کمی جلوتر از دست دیگر قرار دهد.
تشخیص این بیماری با در نظر گرفتن مجموعه سابقه پزشکی اسب، علائم، بی حسّ کردن عصب آن منطقه به وسیله تزریق، و عکس برداری مقدور میباشد.
پس اولین نشانه لنگش گاه گاه و کم در دست اسب است، اسب مبتلا معمولاً سعی میکند در هنگام راه رفتن اول نوک سم را زمین بگذارد و از انداختن وزن روی پاشنه خودداری میکند، (درست بر خلاف بیماری لامینایتیس) وقتی که اسب در حال حرکت در دایره باشد لنگش دست داخل بیشتر است.
تزریق موضعی در اطراف عصبی که پشت پای اسب را دردناک کرده اند یا در بورسای نویکولار لنگش حاصل از این بیماری را بهتر کرده و تسکین میدهد.
عکس برداری میتواند صدمات ناشی از این بیماری را در استخوان نویکولار نشان دهد، ولی مشاهده تغییرات استخوان کاریست مشکل. به دلیل اختلاف نظری که بین پزشکان اسب در مورد وضعیت نرمال استخوان های این منطقه وجود دارد، هرچند که وجود این بیماری ممکن است در عکس برداری دیده نشود اما اسب به آن مبتلا باشد. در چنین حالاتی عکس برداری به صورت ام. ار. آی. ممکن است که تشخیص بیماری را راحت تر کند.
ادامه دارد ...
- این متن ترجمه ی مقاله ایست از دکتر "James M. Casey"، جراح و دامپزشک
نویکولار استخوان قایق شکلیست که در میان دو استخوان "تالوس" و "کیونی فورم" قرار دارد.
بیماری نویکولار در واقع مجموعه ای از یک سری مشکلات مختلف است که در نهایت استخوان نویکولار و ساختمان اطرافش را در پاهای جلوی اسب تحت تاثیر قرار میدهد.
در حال حاضر دلیل اصلی ایجاد نویکولار سندروم، ناشناخته است اما چند دلیل ممکن است که باعث درد در این ناحیه شوند.
فشار به استخوان نویکولار یا عدم رسیدن خون، یکی از این عوامل است.
اولین صدمه ممکن است به تاندون فلکسور یا "بورسا نویکولار" (کیسه حاوی مایعی که از سایش مفاصل به هم جلو گیری میکند، که در بین تمام مفاصل وجود دارد و در هر منطقه به اسم بورسای همان منطقه نامید میشود) یا زرد پی نویکولار برسد، که باعث درد و لنگش در این منطقه میشوند.
این بیماری معمولان در اسب های خیلی جوان دیده نمیشود، و بیشتر مربوط به اسب های ۵ ساله یا مسنتر است.
نشانه ها و چگونگی تشخیص بیماری:
این بیماری به آهستگی پیشرفت میکند و بعد از مدتی باعث لنگش در هر دو دست اسب میشود. در اوایل بیماری ممکن است لنگش گاه گاه اتفاق بیفتد، خصوصاً در مواقعی که اسب روی زمین سفت یا در دایره های کوچک تمرین داده میشود. در آغاز بیماری درد یک دست از دیگری بیشتر است که باعث میشود اسب در موقع ایستادن دست دردناک را کمی جلوتر از دست دیگر قرار دهد.
تشخیص این بیماری با در نظر گرفتن مجموعه سابقه پزشکی اسب، علائم، بی حسّ کردن عصب آن منطقه به وسیله تزریق، و عکس برداری مقدور میباشد.
پس اولین نشانه لنگش گاه گاه و کم در دست اسب است، اسب مبتلا معمولاً سعی میکند در هنگام راه رفتن اول نوک سم را زمین بگذارد و از انداختن وزن روی پاشنه خودداری میکند، (درست بر خلاف بیماری لامینایتیس) وقتی که اسب در حال حرکت در دایره باشد لنگش دست داخل بیشتر است.
تزریق موضعی در اطراف عصبی که پشت پای اسب را دردناک کرده اند یا در بورسای نویکولار لنگش حاصل از این بیماری را بهتر کرده و تسکین میدهد.
عکس برداری میتواند صدمات ناشی از این بیماری را در استخوان نویکولار نشان دهد، ولی مشاهده تغییرات استخوان کاریست مشکل. به دلیل اختلاف نظری که بین پزشکان اسب در مورد وضعیت نرمال استخوان های این منطقه وجود دارد، هرچند که وجود این بیماری ممکن است در عکس برداری دیده نشود اما اسب به آن مبتلا باشد. در چنین حالاتی عکس برداری به صورت ام. ار. آی. ممکن است که تشخیص بیماری را راحت تر کند.
ادامه دارد ...
- این متن ترجمه ی مقاله ایست از دکتر "James M. Casey"، جراح و دامپزشک