تاریخچه اسب عرب
تاریخچه اسب عرب
نژادی ڪه امروز بنام عرب شناخته می‌شود، ڪهنترین گونه اسب و تنها نژاد ڪاملاً خالص و اصیل می‌باشد ڪه نقشی اساسی در تاریخ انسان و اسب بازی ڪرده است.
اسب عرب در مراتع غنی در امتداد بین‌النهرین (ڪه اڪنون شامل ڪشورهای عراق، سوریه، قسمتهایی از ایران و شبه جزیره عربستان می‌گردد) رشد و تڪامل یافت.
مبدا اسم"عرب" مبهم است. بنا به عقیده برخی ممڪن است از ڪلمه عبری "arabha" "به معنی سرزمین تاریڪ یا جلگه وسیع بی درخت مشتق شده است اگر چه خاستگاه اسب عرب به صورت یڪ معما باقی‌مانده ولی بر اساس شواهد باستان شناسی آنچه مشخص است این نژاد در ایران پرورش می یافته ڪه پس از فتح ایران به دست اعراب از آنجا ڪه این نژاد در جنگ بسیار ڪارآمد بوده توسط سپاه اعراب برای فتح دیگر سرزمین ها بڪار گرفته شده و از این رو به سایر نقاط جهان خصوصاً بخش هایی از اروپا منتقل شده و از ان رو به اسب عرب معروف گردیده لذا این نژاد قدمتی حدوداً پنج هزار ساله دارد. اجداد اسب عرب ڪمی ڪوچڪتر از اسب عرب امروزی بوده‌اند ولی در سایر موارد اسب عرب امروزی بسیار شبیه به اجداد باستانی خود است.
چندین خصوصیت ویژه اسب عرب را ازدیگر نژادهای اسب متمایز ڪرده است ڪه برجسته ترین آنها سر اسب عرب است. ویژگی‌های سر در اسب عرب نیمرخ مقعر، چشمان برجسته، منخرین بزرگ، پوزه ظریف و گوش‌های ڪوچڪ و شڪیل است. در باور عرب، در سیمای اسب اصیل مفاهیم روحانی و الهی متجلی است. پیشانی فراخ در بردارنده تقدیر الهی، دم بلند سمبلی از غرور و سربلندی و گردن قوسی شڪل و یال بلند نمایانگر رشادت و دلاوری است. به درستی مشخص نیست اسب عرب در ابتدا برای ڪار مورد استفاده قرار گرفت یا برای سواری. اما آنچه مسلم است این نژاد حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح توسط مردم مشرق زمین اهلی شد و با گذر زمان به یڪ ضرورت جهت تضمین بقای مردم بدوی بدل شد. اسب‌ها اعتبار بزرگی برای قبایل بدوی بودند. بزرگ هر قبیله می‌توانست تاریخ شفاهی و اصل و نسب هر خانواده از اسبان را به خوبی شجره نامه اجداد خانواده خود در عشیره شرح دهد.
در اڪثر نژادهای اسب، نریان‌ها از شان و جایگاه بالاتری نسبت به مادیان‌ها برخوردارند در حالی ڪه در مورد نژاد عرب مسئله متفاوت است. بدوی‌ها مادیان اصیل را جزء ارزشمندترین دارایی‌های قبیله محسوب می‌ڪردند. مادیان‌ها بهترین مرڪب جهت میادین رزم بودند چرا ڪه (بر خلاف نریان‌ها) در پاسخ به نزدیڪ شدن اسبان دشمن شیهه نمی‌ڪشیدند و ایجاد خطر برای مردان قبیله نمی‌ڪردند. بهترین مادیان‌های جنگی در صحنه پیڪار رشادت و قدرت خود را به نمایش می‌گذاشتند وبدون اینڪه به زمین بخورند سنگینی بار و زخم سرنیزه‌ها را تحمل می‌ڪردند. یڪ سوارڪار ماهربدوی می‌توانست به ڪمڪ چنین مرڪبی به دشمن قبیله خود حمله ڪرده و با تصاحب رمه‌های گوسفند، شتر و بز دشمن، آنها را به دارایی‌های قبیله خود بیفزاید. پیروزی در این پیڪارهای محلی مستقیماً وابسته به قدرت، سرعت و چالاڪی اسبان هر قبیله بود. بدوی‌ها با اسبان خود مسابقه نیز می‌دادند و برنده مسابقه بهترین اسب از قبیله مغلوب را دریافت می‌ڪرد. دریافت یڪ مادیان به عنوان هدیه افتخار بزرگی محسوب می‌شد. در مورد مادیان‌های اصیل خرید و فروش معمول نبود ولی در صورت معامله، مبلغ مورد معامله بین طرفین اغلب باور نڪردنی بود. ارزش و جایگاهی ڪه عرب بدوی برای مادیان قائل بود موجب شد نام و نشان هر دسته از اسبان بر اساس نام ونشان مادرانشان تعیین شود و طبیعتاً اگر مادر اسبی مادیانی خوشنام بود این محبوبیت به او نیز به ارث می‌رسید اسم فامیل (تیره) اسبان اغلب بر اساس نام قبیله یا شیخ پرورش دهنده آنها تعیین می‌شد. عرب بدوی بیش از هر چیز برای خلوص نژاد اسبانش ارزش قائل بود و هر قبیله معمولاً پرورش دهنده تیره‌ای خاص بود
نژادی ڪه امروز بنام عرب شناخته می‌شود، ڪهنترین گونه اسب و تنها نژاد ڪاملاً خالص و اصیل می‌باشد ڪه نقشی اساسی در تاریخ انسان و اسب بازی ڪرده است.
اسب عرب در مراتع غنی در امتداد بین‌النهرین (ڪه اڪنون شامل ڪشورهای عراق، سوریه، قسمتهایی از ایران و شبه جزیره عربستان می‌گردد) رشد و تڪامل یافت.
مبدا اسم"عرب" مبهم است. بنا به عقیده برخی ممڪن است از ڪلمه عبری "arabha" "به معنی سرزمین تاریڪ یا جلگه وسیع بی درخت مشتق شده است اگر چه خاستگاه اسب عرب به صورت یڪ معما باقی‌مانده ولی بر اساس شواهد باستان شناسی آنچه مشخص است این نژاد در ایران پرورش می یافته ڪه پس از فتح ایران به دست اعراب از آنجا ڪه این نژاد در جنگ بسیار ڪارآمد بوده توسط سپاه اعراب برای فتح دیگر سرزمین ها بڪار گرفته شده و از این رو به سایر نقاط جهان خصوصاً بخش هایی از اروپا منتقل شده و از ان رو به اسب عرب معروف گردیده لذا این نژاد قدمتی حدوداً پنج هزار ساله دارد. اجداد اسب عرب ڪمی ڪوچڪتر از اسب عرب امروزی بوده‌اند ولی در سایر موارد اسب عرب امروزی بسیار شبیه به اجداد باستانی خود است.
چندین خصوصیت ویژه اسب عرب را ازدیگر نژادهای اسب متمایز ڪرده است ڪه برجسته ترین آنها سر اسب عرب است. ویژگی‌های سر در اسب عرب نیمرخ مقعر، چشمان برجسته، منخرین بزرگ، پوزه ظریف و گوش‌های ڪوچڪ و شڪیل است. در باور عرب، در سیمای اسب اصیل مفاهیم روحانی و الهی متجلی است. پیشانی فراخ در بردارنده تقدیر الهی، دم بلند سمبلی از غرور و سربلندی و گردن قوسی شڪل و یال بلند نمایانگر رشادت و دلاوری است. به درستی مشخص نیست اسب عرب در ابتدا برای ڪار مورد استفاده قرار گرفت یا برای سواری. اما آنچه مسلم است این نژاد حدود ۱۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح توسط مردم مشرق زمین اهلی شد و با گذر زمان به یڪ ضرورت جهت تضمین بقای مردم بدوی بدل شد. اسب‌ها اعتبار بزرگی برای قبایل بدوی بودند. بزرگ هر قبیله می‌توانست تاریخ شفاهی و اصل و نسب هر خانواده از اسبان را به خوبی شجره نامه اجداد خانواده خود در عشیره شرح دهد.
در اڪثر نژادهای اسب، نریان‌ها از شان و جایگاه بالاتری نسبت به مادیان‌ها برخوردارند در حالی ڪه در مورد نژاد عرب مسئله متفاوت است. بدوی‌ها مادیان اصیل را جزء ارزشمندترین دارایی‌های قبیله محسوب می‌ڪردند. مادیان‌ها بهترین مرڪب جهت میادین رزم بودند چرا ڪه (بر خلاف نریان‌ها) در پاسخ به نزدیڪ شدن اسبان دشمن شیهه نمی‌ڪشیدند و ایجاد خطر برای مردان قبیله نمی‌ڪردند. بهترین مادیان‌های جنگی در صحنه پیڪار رشادت و قدرت خود را به نمایش می‌گذاشتند وبدون اینڪه به زمین بخورند سنگینی بار و زخم سرنیزه‌ها را تحمل می‌ڪردند. یڪ سوارڪار ماهربدوی می‌توانست به ڪمڪ چنین مرڪبی به دشمن قبیله خود حمله ڪرده و با تصاحب رمه‌های گوسفند، شتر و بز دشمن، آنها را به دارایی‌های قبیله خود بیفزاید. پیروزی در این پیڪارهای محلی مستقیماً وابسته به قدرت، سرعت و چالاڪی اسبان هر قبیله بود. بدوی‌ها با اسبان خود مسابقه نیز می‌دادند و برنده مسابقه بهترین اسب از قبیله مغلوب را دریافت می‌ڪرد. دریافت یڪ مادیان به عنوان هدیه افتخار بزرگی محسوب می‌شد. در مورد مادیان‌های اصیل خرید و فروش معمول نبود ولی در صورت معامله، مبلغ مورد معامله بین طرفین اغلب باور نڪردنی بود. ارزش و جایگاهی ڪه عرب بدوی برای مادیان قائل بود موجب شد نام و نشان هر دسته از اسبان بر اساس نام ونشان مادرانشان تعیین شود و طبیعتاً اگر مادر اسبی مادیانی خوشنام بود این محبوبیت به او نیز به ارث می‌رسید اسم فامیل (تیره) اسبان اغلب بر اساس نام قبیله یا شیخ پرورش دهنده آنها تعیین می‌شد. عرب بدوی بیش از هر چیز برای خلوص نژاد اسبانش ارزش قائل بود و هر قبیله معمولاً پرورش دهنده تیره‌ای خاص بود