مشمشه چگونه به انسان و حیوان منتقل می شود؟
مشمشه چگونه به انسان و حیوان منتقل می شود؟
ترشحات بینی و تراوشات آماسی جراحات پوستی می تواند حاوی مقادیر زیادی باکتری بورخولدریا مالئی باشند و به راحتی از طریق اشیاء، لوازم و محیط پخش شوند،انتقال بیماری بین حیوانات از طریق تماس نزدیک،استنشاقی،بلع مواد الوده ( غذا وآب مشترک) یا بصورت غیر مستقیم به وسیله اشیا آلوده صورت میگیرد.متداولترین راه انتقال مشمشه در میان تک سمیان از طریق غشاهای مخاطی دهان و بینی،استنشاقی جویدن و متعاقب بلع آب و غذای آلوده است. باکتری از طریق لوازم و اشیا آلوده از قبیل لوازم ستوربانی،سم چینی، یراق آلات اسب ،لواشه و لوازم دامپزشکی نیز می تواند منتقل شود انتشار بیماری از طریق استنشاقی نیز به ندرت در شرایط طبیعی اتفاق میافتد.
حیوانات آلوده و ناقلین به ظاهر سالم به عنوان عمده ترین منبع انتقال مشمشه محسوب می شوند.ناقلین تحت بالینی مشمشه در مقایسه با مبتلایان بالینی نقش مهمتری در انتقال بیماری ایفا می کنند.فقر غدایی،شرایط بهداشتی نامطلوب،تراکم حیوانات،عوامل استرس زا و تضعیف ایمنی بدن از قبیل آلودگی انگلی از جمله عوامل خطر زا در ابتلا به مشمشه هستند.
ابتلا انسان به مشمشه بیشتر یک رخداد شغلی می باشد و اغلب سرایت از طریق خراشیدگی یا پارگی های پوستی رخ می دهد انتقال مشمشه از طریق حمله مستقیم باکتری از راه بینی دهان و غشاهای مخاطی ملتحمه چشم نیز صورت می گیرد،انتقال مشمشه از انسان به انسان به ندرت اتفاق می افتد ابتلا انسان به مشمشه از طریق بلع آب و غذای آلوده به عنوان راه مهم آلودگی انسان نمی باشد.
چه حیواناتی می توانند به مشمشه مبتلا شوند؟
تک سمیان (اسب،الاغ و قاطر) به عنوان میزبان اصلی باکتری عامل مشمشه در طبیعت می باشند. الاغ ها بسیار حساس بوده و بیشتر به شکل حاد مشمشه مبتلا می شوند. اسب ها تا حدی مقاوم تر بوده و بیشتر به شکل مزمن و مخفی مشمشه دچار می شوند. قاطر و نتایج حاصل از اسب و الاغ حساسیت کمتری در مقایسه با الاغ داشته و میتوانند هر دو شکل حاد و مزمن مشمشه را نشان دهند.
بیماری در شتر،گربه سانان(شیر ،ببر،پلنگ و گربه اهلی)خرس،گرگ، سگ، نشخوارکنندگان کوچک(گوسفند و بز) نیز دیده شده است.
گوشتخواران وحشی (به خصوص گربه سانان وحشی در بند) که در نزدیکی تک سمیان آلوده به مشمشه زندگی می کنندو یا از لاشه های آلوده تغذیه کنند می توانند به مشمشه الوده گردند.خوکچه هندی و همستر از حیوانات آزمایشگاهی بسیار حساس هستند.
انسان به عنوان میزبان اتفاقی مشمشه بوده و انتقال آن به انسان حتی در صورت تماس مکرر و نزدیک با حیوانات آلوده به ندرت اتفاق می افتد. انسان به مشمشه حساس است و اغلب موارد درمان نشده و موجب مرگ انسان می شود. با اینکه امروزه مشمشه در انسان ها به ندرت رخ می دهد ولی امکان ابتلا افرادی که در تماس نزدیک با حیوانات آلوده هستند ویا در محیط آزمایشگاه وجود دارد.
در سال 1389به علت تغذیه حیوانات گوشتخوار باغ وحش تهران با گوشت حیوانات تک سمی های آلوده به این بیماری در چند راس از حیوانات باغ وحش مشاهده شد.
وضعیت آلودگی مشمشه در منطقه خاور میانه چگونه است؟
آخرین طغیان مشمشه در اسب ها ددر سال 2010 میلادی در بحرین،کویت،سوریه و لبنان رخ داده است و سازمان جهانی بهداشت دام بیماری مشمشه را در حال گسترش در خاورمیانه می داندو آن را در فهرست بیماری های نو پدید قرار داده است.
آیا بیماری مشمشه در ایران شایع است؟
این بیماری در سال های دور در ایران شایع بوده است ولی با اقدامات سازمان دامپزشکی ایران برای کنترل بیماری در دام ها در حدود 30 سال گذشته گزارشی از وقوع انسانی این بیماری در ایران وجود نداشته است.
ترشحات بینی و تراوشات آماسی جراحات پوستی می تواند حاوی مقادیر زیادی باکتری بورخولدریا مالئی باشند و به راحتی از طریق اشیاء، لوازم و محیط پخش شوند،انتقال بیماری بین حیوانات از طریق تماس نزدیک،استنشاقی،بلع مواد الوده ( غذا وآب مشترک) یا بصورت غیر مستقیم به وسیله اشیا آلوده صورت میگیرد.متداولترین راه انتقال مشمشه در میان تک سمیان از طریق غشاهای مخاطی دهان و بینی،استنشاقی جویدن و متعاقب بلع آب و غذای آلوده است. باکتری از طریق لوازم و اشیا آلوده از قبیل لوازم ستوربانی،سم چینی، یراق آلات اسب ،لواشه و لوازم دامپزشکی نیز می تواند منتقل شود انتشار بیماری از طریق استنشاقی نیز به ندرت در شرایط طبیعی اتفاق میافتد.
حیوانات آلوده و ناقلین به ظاهر سالم به عنوان عمده ترین منبع انتقال مشمشه محسوب می شوند.ناقلین تحت بالینی مشمشه در مقایسه با مبتلایان بالینی نقش مهمتری در انتقال بیماری ایفا می کنند.فقر غدایی،شرایط بهداشتی نامطلوب،تراکم حیوانات،عوامل استرس زا و تضعیف ایمنی بدن از قبیل آلودگی انگلی از جمله عوامل خطر زا در ابتلا به مشمشه هستند.
ابتلا انسان به مشمشه بیشتر یک رخداد شغلی می باشد و اغلب سرایت از طریق خراشیدگی یا پارگی های پوستی رخ می دهد انتقال مشمشه از طریق حمله مستقیم باکتری از راه بینی دهان و غشاهای مخاطی ملتحمه چشم نیز صورت می گیرد،انتقال مشمشه از انسان به انسان به ندرت اتفاق می افتد ابتلا انسان به مشمشه از طریق بلع آب و غذای آلوده به عنوان راه مهم آلودگی انسان نمی باشد.
چه حیواناتی می توانند به مشمشه مبتلا شوند؟
تک سمیان (اسب،الاغ و قاطر) به عنوان میزبان اصلی باکتری عامل مشمشه در طبیعت می باشند. الاغ ها بسیار حساس بوده و بیشتر به شکل حاد مشمشه مبتلا می شوند. اسب ها تا حدی مقاوم تر بوده و بیشتر به شکل مزمن و مخفی مشمشه دچار می شوند. قاطر و نتایج حاصل از اسب و الاغ حساسیت کمتری در مقایسه با الاغ داشته و میتوانند هر دو شکل حاد و مزمن مشمشه را نشان دهند.
بیماری در شتر،گربه سانان(شیر ،ببر،پلنگ و گربه اهلی)خرس،گرگ، سگ، نشخوارکنندگان کوچک(گوسفند و بز) نیز دیده شده است.
گوشتخواران وحشی (به خصوص گربه سانان وحشی در بند) که در نزدیکی تک سمیان آلوده به مشمشه زندگی می کنندو یا از لاشه های آلوده تغذیه کنند می توانند به مشمشه الوده گردند.خوکچه هندی و همستر از حیوانات آزمایشگاهی بسیار حساس هستند.
انسان به عنوان میزبان اتفاقی مشمشه بوده و انتقال آن به انسان حتی در صورت تماس مکرر و نزدیک با حیوانات آلوده به ندرت اتفاق می افتد. انسان به مشمشه حساس است و اغلب موارد درمان نشده و موجب مرگ انسان می شود. با اینکه امروزه مشمشه در انسان ها به ندرت رخ می دهد ولی امکان ابتلا افرادی که در تماس نزدیک با حیوانات آلوده هستند ویا در محیط آزمایشگاه وجود دارد.
در سال 1389به علت تغذیه حیوانات گوشتخوار باغ وحش تهران با گوشت حیوانات تک سمی های آلوده به این بیماری در چند راس از حیوانات باغ وحش مشاهده شد.
وضعیت آلودگی مشمشه در منطقه خاور میانه چگونه است؟
آخرین طغیان مشمشه در اسب ها ددر سال 2010 میلادی در بحرین،کویت،سوریه و لبنان رخ داده است و سازمان جهانی بهداشت دام بیماری مشمشه را در حال گسترش در خاورمیانه می داندو آن را در فهرست بیماری های نو پدید قرار داده است.
آیا بیماری مشمشه در ایران شایع است؟
این بیماری در سال های دور در ایران شایع بوده است ولی با اقدامات سازمان دامپزشکی ایران برای کنترل بیماری در دام ها در حدود 30 سال گذشته گزارشی از وقوع انسانی این بیماری در ایران وجود نداشته است.