اسب های ایتالیایی، دانمارکی و مجارستانی نژاد مارمانو
اسب های ایتالیایی، دانمارکی و مجارستانی نژاد مارمانو
اسبهای نژاد مارمانو در منطقه ی توسکانی پرورش داده شدند و برای سوارکاری مرسوم در منطقه ی باتری یا گاوران مناسب هستند. مسیر ساحلی دریای تایرنین که از پیو مبینو تا اربتلو امتداد دارد زمین مرداب قدیمی است که در عهد باستان زهکشی و تخلیه شده بود ولی بعدا به بیابان تبدیل شد. این زمین دوباره در اوایل این قرن زهکشی شد و امروزه این منطقه به صورت علفزار است.
منشا اسبهای مارمانو مشخص نیست ولی احتمالا نواده ی اسبهای ناپلئونی هستند که بر پایه ی خون عرب، بارب و اسپانیایی پایه گذاری شده و در قرن شانزدهم توسط فریکو گریسون معروف شدند. گریسون موسس آکادمی سوارکاری ناپلئونی بود. وی پس از زنوفن یونانی به عنوان اولین ارباب سوارکاری کلاسیک به شمار می رود. بعدها تعدادی آمیزش بین اسبها و اسبهای وارداتی انگلستان مانند اسب نورفولک و روداستار انجام گرفت. بنابراین اسبهای معروف به اسب مارمانو، هیبرید هستند. این اسبها به هیچ وجه جز اسبهای زیبا و سریع محسوب نمی شوند ولی کارگران خوبی هستند. دارای قدرت و طاقت زیاد و خلق و خوی آرامی بوده و طبیعت پذیرا و رامی دارند. تغذیه آنها نیز اقتصادی است اثبات شده که این اسبها برای پلیس و ارتش مفید بوده و به حد کافی قوی هستن تا بتوانند به عنوان اسب کاری کارهای سبک را انجام دهند و برای هدایت گله های گاو نیز سودمند است.
نژاد مورگس
منشا اسب نژاد مورگس دشت ارفانو و نواحی تپه ای نزدیک گراوینا است. اسب اولیه ی مورگس حداقل به 500سال قبل برمی گردد. در طول اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم حاکم بندر مونوپولی که چندسال متعلق به ونیز بود نوع اولیه ی نریان مورگس و چند صد راس مادیان را برای آمیزش نگهداری کرد تا اسبهای تازه نفسی برای سواره نظام فراهم کند. ولی در طول سال ها این نژاد منقرض شد. نوع امروزی این نژاد به دهه ی 1920 میلادی برمیگردد.
این اسب اساسا اسب کاری و سبکی است ولی نسبت به آیریش درافت کیفیت پایین تری دارد و یکدستی و یکپارچگی در این نژاد به چشم نمی خورد. این اسب اسب سواری است. از آمیزش مادیان مورگس با نریان تروبرد یا اسبهای خون گرم اسبهای بهتری تولید می شود. نریان های خون گرم نتایج مناسبتری تولید می کنند و گامهای آنها برای سوارکاری خوب و متناسب است.
نژاد ایتالین هیوی درافت
اسب نژاد ایتالین هیوی درافت ممتازترین اسب سنگین وزن ایتالیاست که به عنوان اسب سنگین وزن کشاورزی هم شهرت دارد. این اسب شباهت آشکاری به اسب برتن دارد که تاثیر مهمی روی این اسب گذاشته است. اسب هیوی درافت در منطقه ی فرر در شمال کشور ایتالیا و در طول نیمه ی دوم قرن نوزدهم از آمیزش اسب ناپلئونی با اسب عرب و هاکنی به منظور تولید اسب کاری سبک وزن و فعال منشا گرفت. در دوره های مختلفی برای توپخانه و کشاورزی نیاز به وجود اسب خیلی شدید شد و در نتیجه پرورش دهندگان استفاده از نژادهای دیگر به خصوص اسب بلنایز را شروع کردند. سپس در دهه ی 1920 میلادی نریان های خالص برتن برای ایجاد نژادی از اسب استفاده شدند که امروزه به اسب ایتالین هیوی درافت معروف است.
اسب خوش قیافه و جذاب، چاق، کوتاه و عضلانی ایتالین هیوی درافت به خاطر ساختار و گام های فعال معروف است. این اسب قادر به حفظ سرعت حتی به هنگام کشیدن بارهای سنگین است. اندام های حرکتی بسیار قوی، مفاصل بزرگ و ماهیچه ی مناسبی دارد. هرچند نیاز به این اسب مانند هرجای دیگر کاهش یافته ولی هنوز هم برای کار روی برخی مزارع کوچک و نیز برای تولید گوشت استفاده می شود.
نژاد فردریکس بورگ
مرکز پرورش اسب نژاد فردریکس بورگ توسط کینگ فردریک دوم در سال 1560 میلادی یعنی پس از فردریک بورگ تاسیس شد که وی به عنوان پرورش دهنده ی اسب های ممتاز برای درباریان اروپایی مشهور بود. حاصل آمیزش اسب فردریکس بورگ از مرکز پرورش اسب اسپانیا با خویشاوند نزدیک اسپانیایی خود اسب هایی ظریف، زیبا و پر انرژی بودند. این اسب هم به عنوان اسب سوارکاری برای کار در مرکز تربیت اسب و نیز برای رژه سواره نظام مناسب بود. اسب فردریکس بورگ با نریان شرقی و انگلیسی آمیزش داده شد و سپس هیبریدهای حاصل در اروپا گسترش یافتند. به دلیل صادرات این اسب از دانمارک تعداد آن بسیار کاهش یافت. در نتیجه در نیمه ی اول قرن نوزدهم این اسب جای خود را به اسب نژاد تروبرد داد. سرانجام در سال 1871 میلادی این نژاد رو به انقراض رفت ولی خوشبختانه از بین نرفت. برای جلوگیری از انقراض این اسب پرورش دهندگان خصوصی اقدام به پرورش این اسب کردند. در آن زمان این اسب بیشتر به عنوان اسب بارکش سبک استفاده میشد. امروزه این اسب در دانمارک تنها برای تولید مثل استفاده می شود و با وجود نژادهای جدید مانند اسب دنیش وارم بلاد که از نریان لهستانی، آلمانی و سوئدی با مادیان فردریکس بورگ به وجود آمده دیگر به عنوان اسب مسابقه مورد استفاده قرار نمی گیرد.
نژاد ژوتلند
اسب نژاد ژوتلند یک اسب سنگین دانمارکی است که به غیر از پهن شدگی قسمت پایین اندام های حرکتی شباهت زیادی به نژاد انگلیسی سافوک پانچ دارد. این شباهت زیاد هم تعجب آور نیست چون اسب ژوتلند امروزی به شدت تحت تاثیر نژاد سافوک که از طریق نریان انگلیسی اوپینهیم ال ایکس تو بوده است. تاریخچه ی این نژاد خاص به زمانی بسیار دور بر می گردد. اسب های سنگین وزن که پیش از قرن دوازدهم برای اهداف جنگی بسیار مورد نیاز بودند با اسب ژوتلند پنینسولا آمیزش داده شدند و این اسب را برای شوالیه های قرون وسطی ایده آل ساختند به احتمال زیاد منشا اسب ژوتلند اسبهای کلیولند بی و یورک شایر کوچ بوده و بدون شک اسب سافوک در رنگ شاه بلوطی این اسب تاثیر داشته است. با پیشرفت صنعت تعداد این اسبهای جذاب کم شده ولی هنوز تعداد زیادی از آنها در نمایش های گاری رانی در شهرها و گاهی اوقات برای کار در مزارع دیده می شوند.
نژاد دنیش وارم بلاد
اسب دنیش وارم بلاد یکی از اسبهای مخصوص ورزش های سوارکاری مدرن به خصوص رشته های نمایش سوارکاری، نمایش پرش و مسابقات سه روزه است.
دانمارکی ها سابقه طولانی به عنوان پرورش دهندگان اسب دارند. اولین مرکز پرورش اسب آنها در قرن چهاردهم تاسیس شد. هرچند بازار اسب در آن زمان تغییرات فراوانی داشت ولی بسیاری از کشورها دریافتند که نژادهای بومی و خویشاوندان آنها یعنی اسپاتد ناب استراب دیگر به عنوان اسبهای مسابقه ای واجد شرایط لازم نیستند. برای جبران این نقص برنامه ی پرورشی در سال 1962 میلادی پایه گذاری شد تا نوع جدیدی از اسب سوارکاری دانمارکی تولید شود. برای این کار نریان های انتخابی که عمدتا از نژادهای سوئدی، هانورین، هلشتاین و لهستانی بودند با مادیان های محلی آمیزش داده شدند تا خصوصیات اسبها را بهبود بخشند. معیارهای دقیقی برای انتخاب نریان و مادیان استفاده شد تا تضمین کند که فقط بهترین ها حق ورود به دفتر انساب را دارند. برنامه ی آمیزش موفقیت آمیز بود و اسب حاصل اسبی ممتاز ، متناسب و دارای گام های عالی بود. این اسب شجاعت را با خلق و خوی خوب ترکیب کرده و نمایش سوارکاری جذابی اجرا می کند.
نژاد فوریوزو
مجارستان ها مدتها از شهرت جهانی به عنوان کشور پرورش دهنده ی اسب و به عنوان تولید کننده ی سوارکاران عالی برخوردار بوده است. مزرعه ی مشهور پرورش اسب مزوهگایز در سال 1786 میلادی توسط امپراتور جوزف دوم تاسیس شد و به عنوان یکی از مراکز مهم پرورش اسب اروپا به کار خود ادامه داد. یکی از مهم ترین نژاد های پرورش یافته در این مرکز اسب فوریوزو بود که عمدتا از آمیزش اسب تروبرد با مادیان مجارستانی تولید شد. در این مزرعه بیشتر از نریان تروبرد انگلیسی و فوریوزو استفاده می شد و در نتیجه اسب مزوهگایز در سال 1841 میلادی و اسب انگلیسی دیگری به نام نورث استار به دست آمدند. اسب نورث استار در طول دهه ی 1850 میلادی به کشور انگلستان وارد شد. اسب مزوهگایز در اثر استفاده از این دو نژاد اسب های کاری و سنگین وزن سواری را تولید کرد. اسب نورث استار پدر اسب موفق مسابقه های یراق بندی و مالبندی بود. وی نواده ی واکسی و نوه ی اسب اکلیپس بزرگ بود. گفته می شود که منشا آن به اسب نورفوک استار بر می گردد. این امر موفقیت او را در مالبندی و یراق بندی توجیه می کند. در پایان قرن نوزدهم اسب نورث استار و فوریوزو با یکدیگر آمیزش داده شده و پس از آن به نیروی غالب و برتری تبدیل شد.
نژاد نانیوس
اسب نژاد نانیوس اندام ورزیده ای مانند اسب فویوزوی تکامل یافته دارد و در مزرعه ی مرکز پرورش اسب مزوهگایز که توسط امپراطور جوزف دوم تاسیس شد نگهداری می شود. بنیانگذار این نژاد اسب آنجلو نورمنی به نام اسب نانیوس سنیور بود. این اسب در سال 1810 میلادی اولین کره ی خود را به دنیا آورد در سال 1814 میلادی در فرانسه مورد استقبال اتریشی ها قرار گرفت و در سال 1816 میلادی در مزوهگایز مستقر شد. گفته می شود این اسب از نریان هیبرید انگلیسی و مادیان نورمن می باشد و به یقین اسب نورفوک روداستار در آن موثر بوده است. این نژاد اسب جذابی نبود و هیچ جایزه ای به خاطر فنوتیپ خود دریافت نکرد ولی در طول 16 سال حضور در دفتر انساب به پدر بسیار موفقی تبدیل شد. این اسب با مادیان نژادهای مختلف مانند عرب، لیپزانز، اسپانیایی و ترکیه ای و همین طور مجارستانی آمیزش داده شد و اسب های مناسبی تولید کرد. بهترین اسبهای تولیدی دوباره با وی آمیزش داده شدند. در این میان تیپ مجزایی پدید آمد که به اسب نانیوس شهرت یافت.
در طول دهه ی 1860 میلادی با استفاده از اسب تروبرد هر دو نوع متفاوت از اسب ها پرورش یافت. نوع اول اسبی بزرگ، کاری و متناسب با کار سبک کشاورزی و نوع دوم اسبی کوچکتر و مناسب برای سواری بود. هر دو نوع اسب گام های فعال و خلق و خوی آرامی داشتند. امروزه همانطور که نیاز به اسب های مزرعه از بین رفته نوع بزرگتری از اسب نانیوس به وجود آمده که عمدتا برای سواری استفاده می شود مهارتی که در آن سوارکاران مجارستانی خبره هستند.
نژاد هانگرین هاف برد
در گذشته ی مجارستانی ها اقدام به پرورش اسبهایی با جثه ی کوچکتر می کردند. از دهه ی 1960 میلادی همزمان با این روند به پرورش و تولید اسبهای تفریحی و ورزشی روی آوردند. آنها برای تولید اسبهای متناسب با نیازهای روز اسبهای هانورین و هلشتاین برای آمیزش با اسبهای فوریوزو و گیلدران استفاده کردند. اسب گیلدران از هر جهت مانند اسب آنجلو عرب مجارستانی است و منشا آن به نریان عربی به نام گیلدران سنیور بر می گردد که در سال 1816 میلادی به مجارستان وارد شد. پسر اسب گیلدران یعنی گیلدران دوم با استفاده از یک مادیان اسپانیایی اصلاح و پایه گذار نژادی شد که نام آن را به همراه دارد. برای اصلاح این نژاد در ابتدا از مادیان های مختلفی استفاده شد ولی بعدها از نژاد تروبرد و سرانجام از اسب عرب استفاده شد. این آمیزش ها منجر به تولید اسبی مناسب برای چهار نعل گردید. این نژاد مهم در مرکز اصلی پرورش اسب مجارستان اسب هانگرین برد نامیده شد و در داربی انگلستان در سال 1876 میلادی برنده شد.
هیبریدهای مجارستانی در ورزش گاری رانی بین المللی فور- این- هند موقعیت ویژه ای به دست آوردند جایی که نه تنها برای گاری ران های ماهر قدیمی بلکه برای چند ملت اروپایی دیگر به خصوص سوئیس و انگلستان هم مسابقه داده اند.
نژاد شاگیا
اسب نژاد شاگیا اسب عربی اصلاح شده در مجارستان و نواده ی نریانی به همان نام است. اسب شاگیا اسب اصلاح نژاد شده ی سوری بود که در سال 1830 میلادی کره ای به دنیا آورد و حدود شش سال بعد به مرکز پرورش اسب مجارستان در شهر بابلنا وارد شد. این اسب برای آمیزش با مادیان ممتاز استفاده شد ولی علیرغم این آمیزش ها نتایج حاصله به طور متمایزی شبیه اسب های شرقی شد. با به کار گیری روش آمیزش خویشاوندی اسب بابلنا نوع متفاوتی از اسب عربی را به وجود آورد که تا به حال دیده نشده بود.
اسب شاگیا نسبتا بلندتر و دارای جثه ای بزرگتر از اسب های عرب دیگر است ولی ظاهر کلی آن یعنی صورت زیبا، چشمان درشت، قسمت پشتی کوتاه و دم خوش تناسب آن دارای تمام خصوصیات اسب عرب خالص است. این نژاد با ترکیب خصوصیاتی مانند قدرت، تحمل زیاد و زیبایی و ظرافت به عنوان اسب سواری پرورش داده شد. این اسبها امروزه برای اهداف سواری و تفریحی پرورش یافته است و به تعدادی از کشورها صادر می شوند.
اسبهای نژاد مارمانو در منطقه ی توسکانی پرورش داده شدند و برای سوارکاری مرسوم در منطقه ی باتری یا گاوران مناسب هستند. مسیر ساحلی دریای تایرنین که از پیو مبینو تا اربتلو امتداد دارد زمین مرداب قدیمی است که در عهد باستان زهکشی و تخلیه شده بود ولی بعدا به بیابان تبدیل شد. این زمین دوباره در اوایل این قرن زهکشی شد و امروزه این منطقه به صورت علفزار است.
منشا اسبهای مارمانو مشخص نیست ولی احتمالا نواده ی اسبهای ناپلئونی هستند که بر پایه ی خون عرب، بارب و اسپانیایی پایه گذاری شده و در قرن شانزدهم توسط فریکو گریسون معروف شدند. گریسون موسس آکادمی سوارکاری ناپلئونی بود. وی پس از زنوفن یونانی به عنوان اولین ارباب سوارکاری کلاسیک به شمار می رود. بعدها تعدادی آمیزش بین اسبها و اسبهای وارداتی انگلستان مانند اسب نورفولک و روداستار انجام گرفت. بنابراین اسبهای معروف به اسب مارمانو، هیبرید هستند. این اسبها به هیچ وجه جز اسبهای زیبا و سریع محسوب نمی شوند ولی کارگران خوبی هستند. دارای قدرت و طاقت زیاد و خلق و خوی آرامی بوده و طبیعت پذیرا و رامی دارند. تغذیه آنها نیز اقتصادی است اثبات شده که این اسبها برای پلیس و ارتش مفید بوده و به حد کافی قوی هستن تا بتوانند به عنوان اسب کاری کارهای سبک را انجام دهند و برای هدایت گله های گاو نیز سودمند است.
نژاد مورگس
منشا اسب نژاد مورگس دشت ارفانو و نواحی تپه ای نزدیک گراوینا است. اسب اولیه ی مورگس حداقل به 500سال قبل برمی گردد. در طول اواخر قرن پانزدهم و اوایل قرن شانزدهم حاکم بندر مونوپولی که چندسال متعلق به ونیز بود نوع اولیه ی نریان مورگس و چند صد راس مادیان را برای آمیزش نگهداری کرد تا اسبهای تازه نفسی برای سواره نظام فراهم کند. ولی در طول سال ها این نژاد منقرض شد. نوع امروزی این نژاد به دهه ی 1920 میلادی برمیگردد.
این اسب اساسا اسب کاری و سبکی است ولی نسبت به آیریش درافت کیفیت پایین تری دارد و یکدستی و یکپارچگی در این نژاد به چشم نمی خورد. این اسب اسب سواری است. از آمیزش مادیان مورگس با نریان تروبرد یا اسبهای خون گرم اسبهای بهتری تولید می شود. نریان های خون گرم نتایج مناسبتری تولید می کنند و گامهای آنها برای سوارکاری خوب و متناسب است.
نژاد ایتالین هیوی درافت
اسب نژاد ایتالین هیوی درافت ممتازترین اسب سنگین وزن ایتالیاست که به عنوان اسب سنگین وزن کشاورزی هم شهرت دارد. این اسب شباهت آشکاری به اسب برتن دارد که تاثیر مهمی روی این اسب گذاشته است. اسب هیوی درافت در منطقه ی فرر در شمال کشور ایتالیا و در طول نیمه ی دوم قرن نوزدهم از آمیزش اسب ناپلئونی با اسب عرب و هاکنی به منظور تولید اسب کاری سبک وزن و فعال منشا گرفت. در دوره های مختلفی برای توپخانه و کشاورزی نیاز به وجود اسب خیلی شدید شد و در نتیجه پرورش دهندگان استفاده از نژادهای دیگر به خصوص اسب بلنایز را شروع کردند. سپس در دهه ی 1920 میلادی نریان های خالص برتن برای ایجاد نژادی از اسب استفاده شدند که امروزه به اسب ایتالین هیوی درافت معروف است.
اسب خوش قیافه و جذاب، چاق، کوتاه و عضلانی ایتالین هیوی درافت به خاطر ساختار و گام های فعال معروف است. این اسب قادر به حفظ سرعت حتی به هنگام کشیدن بارهای سنگین است. اندام های حرکتی بسیار قوی، مفاصل بزرگ و ماهیچه ی مناسبی دارد. هرچند نیاز به این اسب مانند هرجای دیگر کاهش یافته ولی هنوز هم برای کار روی برخی مزارع کوچک و نیز برای تولید گوشت استفاده می شود.
نژاد فردریکس بورگ
مرکز پرورش اسب نژاد فردریکس بورگ توسط کینگ فردریک دوم در سال 1560 میلادی یعنی پس از فردریک بورگ تاسیس شد که وی به عنوان پرورش دهنده ی اسب های ممتاز برای درباریان اروپایی مشهور بود. حاصل آمیزش اسب فردریکس بورگ از مرکز پرورش اسب اسپانیا با خویشاوند نزدیک اسپانیایی خود اسب هایی ظریف، زیبا و پر انرژی بودند. این اسب هم به عنوان اسب سوارکاری برای کار در مرکز تربیت اسب و نیز برای رژه سواره نظام مناسب بود. اسب فردریکس بورگ با نریان شرقی و انگلیسی آمیزش داده شد و سپس هیبریدهای حاصل در اروپا گسترش یافتند. به دلیل صادرات این اسب از دانمارک تعداد آن بسیار کاهش یافت. در نتیجه در نیمه ی اول قرن نوزدهم این اسب جای خود را به اسب نژاد تروبرد داد. سرانجام در سال 1871 میلادی این نژاد رو به انقراض رفت ولی خوشبختانه از بین نرفت. برای جلوگیری از انقراض این اسب پرورش دهندگان خصوصی اقدام به پرورش این اسب کردند. در آن زمان این اسب بیشتر به عنوان اسب بارکش سبک استفاده میشد. امروزه این اسب در دانمارک تنها برای تولید مثل استفاده می شود و با وجود نژادهای جدید مانند اسب دنیش وارم بلاد که از نریان لهستانی، آلمانی و سوئدی با مادیان فردریکس بورگ به وجود آمده دیگر به عنوان اسب مسابقه مورد استفاده قرار نمی گیرد.
نژاد ژوتلند
اسب نژاد ژوتلند یک اسب سنگین دانمارکی است که به غیر از پهن شدگی قسمت پایین اندام های حرکتی شباهت زیادی به نژاد انگلیسی سافوک پانچ دارد. این شباهت زیاد هم تعجب آور نیست چون اسب ژوتلند امروزی به شدت تحت تاثیر نژاد سافوک که از طریق نریان انگلیسی اوپینهیم ال ایکس تو بوده است. تاریخچه ی این نژاد خاص به زمانی بسیار دور بر می گردد. اسب های سنگین وزن که پیش از قرن دوازدهم برای اهداف جنگی بسیار مورد نیاز بودند با اسب ژوتلند پنینسولا آمیزش داده شدند و این اسب را برای شوالیه های قرون وسطی ایده آل ساختند به احتمال زیاد منشا اسب ژوتلند اسبهای کلیولند بی و یورک شایر کوچ بوده و بدون شک اسب سافوک در رنگ شاه بلوطی این اسب تاثیر داشته است. با پیشرفت صنعت تعداد این اسبهای جذاب کم شده ولی هنوز تعداد زیادی از آنها در نمایش های گاری رانی در شهرها و گاهی اوقات برای کار در مزارع دیده می شوند.
نژاد دنیش وارم بلاد
اسب دنیش وارم بلاد یکی از اسبهای مخصوص ورزش های سوارکاری مدرن به خصوص رشته های نمایش سوارکاری، نمایش پرش و مسابقات سه روزه است.
دانمارکی ها سابقه طولانی به عنوان پرورش دهندگان اسب دارند. اولین مرکز پرورش اسب آنها در قرن چهاردهم تاسیس شد. هرچند بازار اسب در آن زمان تغییرات فراوانی داشت ولی بسیاری از کشورها دریافتند که نژادهای بومی و خویشاوندان آنها یعنی اسپاتد ناب استراب دیگر به عنوان اسبهای مسابقه ای واجد شرایط لازم نیستند. برای جبران این نقص برنامه ی پرورشی در سال 1962 میلادی پایه گذاری شد تا نوع جدیدی از اسب سوارکاری دانمارکی تولید شود. برای این کار نریان های انتخابی که عمدتا از نژادهای سوئدی، هانورین، هلشتاین و لهستانی بودند با مادیان های محلی آمیزش داده شدند تا خصوصیات اسبها را بهبود بخشند. معیارهای دقیقی برای انتخاب نریان و مادیان استفاده شد تا تضمین کند که فقط بهترین ها حق ورود به دفتر انساب را دارند. برنامه ی آمیزش موفقیت آمیز بود و اسب حاصل اسبی ممتاز ، متناسب و دارای گام های عالی بود. این اسب شجاعت را با خلق و خوی خوب ترکیب کرده و نمایش سوارکاری جذابی اجرا می کند.
نژاد فوریوزو
مجارستان ها مدتها از شهرت جهانی به عنوان کشور پرورش دهنده ی اسب و به عنوان تولید کننده ی سوارکاران عالی برخوردار بوده است. مزرعه ی مشهور پرورش اسب مزوهگایز در سال 1786 میلادی توسط امپراتور جوزف دوم تاسیس شد و به عنوان یکی از مراکز مهم پرورش اسب اروپا به کار خود ادامه داد. یکی از مهم ترین نژاد های پرورش یافته در این مرکز اسب فوریوزو بود که عمدتا از آمیزش اسب تروبرد با مادیان مجارستانی تولید شد. در این مزرعه بیشتر از نریان تروبرد انگلیسی و فوریوزو استفاده می شد و در نتیجه اسب مزوهگایز در سال 1841 میلادی و اسب انگلیسی دیگری به نام نورث استار به دست آمدند. اسب نورث استار در طول دهه ی 1850 میلادی به کشور انگلستان وارد شد. اسب مزوهگایز در اثر استفاده از این دو نژاد اسب های کاری و سنگین وزن سواری را تولید کرد. اسب نورث استار پدر اسب موفق مسابقه های یراق بندی و مالبندی بود. وی نواده ی واکسی و نوه ی اسب اکلیپس بزرگ بود. گفته می شود که منشا آن به اسب نورفوک استار بر می گردد. این امر موفقیت او را در مالبندی و یراق بندی توجیه می کند. در پایان قرن نوزدهم اسب نورث استار و فوریوزو با یکدیگر آمیزش داده شده و پس از آن به نیروی غالب و برتری تبدیل شد.
نژاد نانیوس
اسب نژاد نانیوس اندام ورزیده ای مانند اسب فویوزوی تکامل یافته دارد و در مزرعه ی مرکز پرورش اسب مزوهگایز که توسط امپراطور جوزف دوم تاسیس شد نگهداری می شود. بنیانگذار این نژاد اسب آنجلو نورمنی به نام اسب نانیوس سنیور بود. این اسب در سال 1810 میلادی اولین کره ی خود را به دنیا آورد در سال 1814 میلادی در فرانسه مورد استقبال اتریشی ها قرار گرفت و در سال 1816 میلادی در مزوهگایز مستقر شد. گفته می شود این اسب از نریان هیبرید انگلیسی و مادیان نورمن می باشد و به یقین اسب نورفوک روداستار در آن موثر بوده است. این نژاد اسب جذابی نبود و هیچ جایزه ای به خاطر فنوتیپ خود دریافت نکرد ولی در طول 16 سال حضور در دفتر انساب به پدر بسیار موفقی تبدیل شد. این اسب با مادیان نژادهای مختلف مانند عرب، لیپزانز، اسپانیایی و ترکیه ای و همین طور مجارستانی آمیزش داده شد و اسب های مناسبی تولید کرد. بهترین اسبهای تولیدی دوباره با وی آمیزش داده شدند. در این میان تیپ مجزایی پدید آمد که به اسب نانیوس شهرت یافت.
در طول دهه ی 1860 میلادی با استفاده از اسب تروبرد هر دو نوع متفاوت از اسب ها پرورش یافت. نوع اول اسبی بزرگ، کاری و متناسب با کار سبک کشاورزی و نوع دوم اسبی کوچکتر و مناسب برای سواری بود. هر دو نوع اسب گام های فعال و خلق و خوی آرامی داشتند. امروزه همانطور که نیاز به اسب های مزرعه از بین رفته نوع بزرگتری از اسب نانیوس به وجود آمده که عمدتا برای سواری استفاده می شود مهارتی که در آن سوارکاران مجارستانی خبره هستند.
نژاد هانگرین هاف برد
در گذشته ی مجارستانی ها اقدام به پرورش اسبهایی با جثه ی کوچکتر می کردند. از دهه ی 1960 میلادی همزمان با این روند به پرورش و تولید اسبهای تفریحی و ورزشی روی آوردند. آنها برای تولید اسبهای متناسب با نیازهای روز اسبهای هانورین و هلشتاین برای آمیزش با اسبهای فوریوزو و گیلدران استفاده کردند. اسب گیلدران از هر جهت مانند اسب آنجلو عرب مجارستانی است و منشا آن به نریان عربی به نام گیلدران سنیور بر می گردد که در سال 1816 میلادی به مجارستان وارد شد. پسر اسب گیلدران یعنی گیلدران دوم با استفاده از یک مادیان اسپانیایی اصلاح و پایه گذار نژادی شد که نام آن را به همراه دارد. برای اصلاح این نژاد در ابتدا از مادیان های مختلفی استفاده شد ولی بعدها از نژاد تروبرد و سرانجام از اسب عرب استفاده شد. این آمیزش ها منجر به تولید اسبی مناسب برای چهار نعل گردید. این نژاد مهم در مرکز اصلی پرورش اسب مجارستان اسب هانگرین برد نامیده شد و در داربی انگلستان در سال 1876 میلادی برنده شد.
هیبریدهای مجارستانی در ورزش گاری رانی بین المللی فور- این- هند موقعیت ویژه ای به دست آوردند جایی که نه تنها برای گاری ران های ماهر قدیمی بلکه برای چند ملت اروپایی دیگر به خصوص سوئیس و انگلستان هم مسابقه داده اند.
نژاد شاگیا
اسب نژاد شاگیا اسب عربی اصلاح شده در مجارستان و نواده ی نریانی به همان نام است. اسب شاگیا اسب اصلاح نژاد شده ی سوری بود که در سال 1830 میلادی کره ای به دنیا آورد و حدود شش سال بعد به مرکز پرورش اسب مجارستان در شهر بابلنا وارد شد. این اسب برای آمیزش با مادیان ممتاز استفاده شد ولی علیرغم این آمیزش ها نتایج حاصله به طور متمایزی شبیه اسب های شرقی شد. با به کار گیری روش آمیزش خویشاوندی اسب بابلنا نوع متفاوتی از اسب عربی را به وجود آورد که تا به حال دیده نشده بود.
اسب شاگیا نسبتا بلندتر و دارای جثه ای بزرگتر از اسب های عرب دیگر است ولی ظاهر کلی آن یعنی صورت زیبا، چشمان درشت، قسمت پشتی کوتاه و دم خوش تناسب آن دارای تمام خصوصیات اسب عرب خالص است. این نژاد با ترکیب خصوصیاتی مانند قدرت، تحمل زیاد و زیبایی و ظرافت به عنوان اسب سواری پرورش داده شد. این اسبها امروزه برای اهداف سواری و تفریحی پرورش یافته است و به تعدادی از کشورها صادر می شوند.