اسبهای فرانسوی
نژاد آنجلو عرب
منشا نژاد آنجلو عرب اسب های عرب و تروبرد هستند ولی این نژاد بزرگتر از اسب عرب خالص است. این اسب از آمیزش بین نریان تروبرد و مادیان عرب یا بالعکس حاصل می شود. هم چنین از آمیزش اسب های تروبرد با آنجلو عرب، عرب با آنجلو عرب، یا آنجلو عرب با آنجلو عرب به وجود می آید. با توجه به آمیزش های بالا درصد خون اسب عرب و هم چنین اندازه و ظاهر اسب ها متفاوت است. بزرگترین اسب های نژاد آنجلو عرب از آمیزش بین نریان عرب با مادیان اسب تروبرد حاصل می شوند که استقامت و مقاومت در برابر شرایط سخت را از اسب عرب و سرعت و آزادی عمل خود را از اسب تروبرد به ارث می برند.
فرانسه از نیمه اول قرن نوزدهم بیشترین اسب آنجلو عرب را تولید کرده است. منشا اسب آنجلو عرب فرانسوی دو نریان شرقی به نام های مسعود عرب و اسلم ( که گفته می شود منشا ترکی دارد) بر می گردد. این اسبها از سوریه وارد شدند و در آنجا با سه مادیان تروبرد انگلیسی به نام های دیئر، کموس و سلیم آمیزش داده شدند. حاصل این آمیزش ایجاد سه اسب آنجلو عرب به نام های دلفین، کلوویس و دانه بود. این اسبها به عنوان اولین اسبهای مسابقه و سوارکاری مورد استفاده قرار گرفتند. امروزه این اسب منشا یکی از اسب های جدید ورزشی به نام اسب سل فرانسیس شده است.
نژاد آری جیوس
اسب نژاد آری جیوس اسبی از دوران عهد باستان است و در کوههای پیرنه در جنوب غرب فرانسه زندگی می کند. این اسب شباهت زیادی به اسب ساترن گائول که در گزارش های سزار از جنگ های گالی توصیف شده است دارد. زیستگاه این اسب دره های بلند رود آریئج است و نام خود را از همان محل گرفته است. با سختترین شرایط کوهستانی آن منطقه بسیار خوب سازگار شده به سرما مقاوم است و گام های محکم و مطمئنی بر میدارد. عبور از راههای پر پیچ و خم و پوشیده از یخ کوهستان برای این اسب راحت است.
این اسب بی نظپر و پر طاقت قرن هاست که به عنوان اسب کاری استفاده می شود هم چنین می تواند به عنوان اسب سواری کوچک عمل کند یا در شیب دار ترین مزارع تپه ای کار کند که هیچ ماشین مدرنی توان کار ندارد.
نژاد نورمن کاب
اسب نژاد نورمن کاب اسب کاری سبکی است که هنوز در مزارع کوچک منطقه ی لامانش در نرماندی وجود دارد. نرماندی سابقه ای طولانی در پرورش اسب دارد به خصوص که اسب مسابقه ی سینت لو جد اسب کاب امروزی در مرکز پرورش اسب لی پین (که به عنوان مرکز پرورش اسب سلطنتی در اواسط قرن هفدهم تاسیس شده بود) پرورش یافت.
این اسب مانند اسب کاب انگلیسی چاق و کوچک است به همین دلیل به این نام معروف شده است و در ابتدای قرن گذشته به عنوان نژاد متفاوتی رشد و گسترش یافت. در آن زمان پرورش دهندگان اسب های هیبرید برای اولین بار بین اسبهای مناسب برای سواری به خصوص مناسب برای ارتش و اسب های خوش بنیه کاری و مناسب برای کارهای سبک تمایز قائل شدند.
اسب نورمن کاب بعدها در گروه نژادهای سنگین قرار گرفت و خصوصا در منطقه ی لامانش به اسب کاری محبوبی تبدیل شد که حتی اسب پرچرون قدرتمند هم نتوانست جایگزین آن شود. در طول سالها به خاطر کارهای سنگین تمایل به سنگین تر شدن در این اسبها وجود داشته تا بتوانند از عهده ی کارها برآیند. این اسب هرچند تنومند و خوش بنیه است ولی قد و قامت عظیم اسب سنگین واقعی را ندارد. همواره پر جنب و جوش و در یورتمه ممتاز بوده و این از خصوصیات اسب های هیبرید است.
نژاد کامارگو
اسب کوچک و پر طاقت کامارگو منشا باستانی دارد و بومی زمین های بایر و آب و هوای بد دلتای رون در جنوب فرانسه است و تا ژانویه سال 1968میلادی به عنوان یک نژاد شناخته نمی شد. این اسب شباهت بسیاری با اسب های نقاشی های درون غارها که به 15000سال پیش از میلاد بر می گردد. اسکلت های قدیمی حفاری شده در قرن نوزدهم در منطقه ی سالوتر در جنوب شرق فرانسه می تواند اسکلت های اجداد این نژاد باشد.
در طول اشغال طولانی مدت زمین های باتلاقی این اسب بومی تحت تاثیر خون اسب های آفریقای شمالی قرار گرفت ولی خصوصیات اصلی اسب اولیه به خصوص سر مربعی نسبتا سنگین خود را حفظ کرد. این اسبها با گام های مطمئن خود به عنوان اسب مورد استفاده در گله های گاو نر در آن منطقه پرورش داده شدند. علیرغم اندازه نسبتا کوچک قدرت و شجاعت حمل یک مرد بالغ بر روی خطرناک ترین زمین های مردابی را دارد.
اسب های نژاد کامارگو نیمه وحشی بوده و سالانه برای بررسی جمع آوری می شوند. هرچند عمل نرده کشی مزرعه ها و زهکشی مناطق بزرگ برای کشاورزی در طول سالها نیاز به گله داران را کم کرده این اسبها هنوز جنبه ی اصلی این منطقه هستند. امروزه منطقه ی کامارگو به علت حیات وحش زیاد توریست های بی شماری دارد و این اسبها در منطقه برای تفریح توریست ها استفاده می شوند.
نژاد آردنایز
اسب نژاد آردنایز یکی از متمایزترین اسب های سنگین جهان قدرتمند ولی به طور استثنایی رام و مطیع است. این اسب ریشه ای باستانی دارد و نام خود را از منطقه ی کوهستانی زادگاه خود در مرز فرانسه و بلژیک گرفته است. این اسب بزرگ در اواخر قرن نوزدهم نه تنها به عنوان اسب کاری بلکه برای سواری هم استفاده می شد. در سال 1810میلادی ابتدا با اسب عرب و سپس با اسبهای تروبرد پرچرون و بولنایز آمیزش داده شد. این تلاش ها جهت اصلاح این نژاد موفقیت آمیز نبود ولی با این وجود به سودمندترین اسب تبدیل شد. در طول انقلاب صنعتی در زمان امپراطوری و به خصوص لشکرکشی روسیه انرژی و بنیه ی اسب آردنایز آن را برای نیروی زمینی مناسب ساخت. در طول جنگ جهانی اول این اسب به عنوان اسب توپخانه بسیار مورد استفاده قرار گرفت.
به دلیل نیاز به نیروی اسب در کشاورزی و انجام کارهای سنگین نوع سنگین وزن این اسب گسترش یافت و امروزه علاوه بر نوع کوچک و قدیمی دو نوع دیگر از این اسب شناخته شده است. نوع بزرگتر که به اسب آئوکسیوز معروف است و اسب بزرگتر و سنگین تر دونرد که حاصل آمیزش با اسب بلژین درآوت است وقبلا به نام اسب تریت دونرد مشهور بود.
نژاد چوال د سل فرانسیس
فرانسه همیشه در پرورش اسب ورزشی جدید پیشرو بوده و اسب چوال د سل فرانسیس (اسب سدل فرانسوی) یکی از آمیزش های اسب های خون گرم موفق در قرن بیستم بوده است.
واژه ی سل فرانسیس در دسامبر سال 1958میلادی مورد استفاده قرار گرفت و اولین دفتر انساب مرکز پرورش این اسب در سال 1965 میلادی منتشر شد. فرانسوی ها با سابقه ی طولانی خود در پرورش اسب اساس اسب مدرن را در اوایل قرن نوزدهم بنا نهادند. زمانی که بسیاری از کشورها شروع به واردات تروبرد انگلیسی و نریان هیبرید برای آمیزش با مادیان محلی خود با خلوص کمتر یعنی آنجلو نمودند. در نرماندی دو اسب مهم پرورش یافت اسب یورتمه رو و سریع که پس از اسب تروتر فرانسوی و آنجلو نورمن به وجود آمد.
منشا تعداد زیادی از اسب های امروزی به آنجلو نورمن ها بر می گردد. نحوه ی آمیزش اسب نژاد فرنچ وارم بلاد با آمیزش اسب های کشور همسایه متفاوت بود زیرا سیستم رتبه بندی اسب در فرانسه بسیار مهم است. موفقیت در رقابت از سوی نریان، مادیان و خویشاوندان این اسب ها اساس انتخاب در فرانسه است. این روش به گونه ای است که می توان به وسیله ی آن در دوره ی کوتاهی اسبی بسیار موفق در رقابت ایجاد کرد. این روش مانند اسب تروتر و اسب های انتخابی دارای توانایی بقا در مسابقات ورزشی مدرن می باشند. علاوه بر همه ی این موارد در نمایش پرش نیز موفق هستند یعنی جایی که اسب هایی مانند جاپلوپ ، اسب کوئیتو د باسی، اسب آی لاو یو و اسب گالوبت در اروپا و جهان درخشیده اند.
نژاد فرنچ تروتر
فرانسه ، کشوری با سابقه ی طولانی در مسابقه ی یورتمه در خارج از ایالات متحده است. این کشور اسب های هاف برد، نورفوک استار و تروتر را با آمیزش اسب های انگلیسی و هیبریدها با مادیان قوی نورمن گسترش داد. این روند در اوایل قرن نوزدهم شروع شد. اولین مسابقات یورتمه در فرانسه، مسابقات چمپ د مارس در پاریس و در سال1806 میلادی برگزار شد. با افزایش محبوبیت مسابقات، مسیرهای مسابقه ای به این منظور ساخته و بازگشایی شد که اولین آن ها در دهه ی 1830 میلادی در چربورگ بود. به این ترتیب این نژاد رشد کرده و اصلاح نژاد شد. در سال 1861 میلادی فرمان امپراطور بدان رسمیت داد و باعث شکل گیری اولین گروه مدیریتی گردید.
آنجلو- نرمن به اسب یورتمه روی ممتازی تبدیل شد و 5گونه ی مهم به وجود آورد که شامل فوچسیا،فتان،لاواتر، نرماند و کنکورانت می باشند. کنکورانت و نرماند هر دو هیبرید انگلیسی هستند که توسط راتلر به وجود آمده اند. تروبرد راتلر به علت تاثیر فراوان بر پرورش اسب یورتمه رو در فرانسه به عنوان پیام بر فرانسوی نامیده می شد.
اسب لاواتر از اسب انگلیسی نورفوک رود استار به وجود آمده است فوچسیا که پرقدرت ترین نریان اولیه از لحاظ قوه ی جنسی بود در سال 1883میلادی اولین کره ی خود را به دنیا آورد. نزدیک به 655اسب یورتمه رو را نیز به وجود آورده و بیش از 155راس از پسران این اسب برنده ی مسابقات مختلف بودند.
در طول سالها از اسب استاندارد برداستفاده شد تا این اسب به اسب سریع تری تبدیل شد ولی در سال 1963میلادی استفاده از اسب های اصلاح نژاد شده ی تروتر فرانسیس بر روی اسب های غیر فرانسوی ممنوع شد تا این که در سالهای اخیر تعداد بسیار محدودی از آمیزش های دقیقا انتخاب شده ی استانداردبرد در آنها انجام می گیرد.
فرانسه هرگز مسابقات سوارکاری را کاملا رها نکرده است. حدود 15درصد از مسابقات یورتمه ی امروزی که در فرانسه نمایش داده می شوند با زین هستند و تاثیر مهمی بر جفت گیری دارند. به علت آن که یورتمه روهای سوارکاری تحت وزن های بسیار سنگین مسابقه می دهند پس باید متناسب با آن خوش بنیه و دارای تعادل خوب باشند. این اسب های ممتاز نقش مهمی در حفظ استاندارد کلی فرنچ تروترها ایفا کرده اند.
نژادپرچرون
اسب نژاد پرچرون ظریف،زیبا و سبک است و از منطقه ی لاپارچ در جنوب نرماندی منشا گرفته است. اجداد این اسب اسب های عربی بودند که اعراب شمال آفریقا آنها را به اروپا آوردند. اعتقاد بر این است که تاثیر اصلی این اسب بر روی نژادهای دیگر از زمان شکست اعراب شمال آفریقا توسط چارلز مارتل در حدود 732میلادی شروع شد و تا جنگ صلیبی اول در سال 1099میلادی ادامه یافت.
بعدها در طول قرن هجدهم نریان عرب برای اصلاح نژاد اسب های پرچرون به مرکز پرورش اسب سلطنتی در لیپین آورده شدند. تاثیر اسب های شرقی تا همین اواخر ادامه یافت و اسب جین لی بلانک و پس از آن نریان عربی به نام گالیپلی از مهم ترین نریان های اولیه بودند. قدرت و شجاعت زیاد،اندام های حرکتی محکم و عمر طولانی اسب پرچرون را به عنوان اسب جنگی و اسب کاری برای کار در مزرعه بسیار محبوب ساخت. این اسب در چهار دهه آخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم هم به عنوان اسب کاری و هم به عنوان اصلاح کننده ی نژادهای سنگین دیگر در سراسر جهان مورد تقاضا بود. پرورش دهندگان فرانسوی تعداد زیادی از اسبهای پرچرون را صادر کردند و اثبات شد که سازگارترین اسب با هر نوع شرایط اقلیمی است. برخی از این اسبها به انگلستان برخی به استرالیا و برخی به آمریکای جنوبی صادر شدند. این نژاد در آمریکای شمالی یعنی منطقه ای که رنگ مشکی بر خاکستری ارجحیت داشت بسیار رایج شد. خریداران آمریکایی هم به اسب سنگین وزن علاقه داشتند و به سبب نیاز آنها به اسب های بزرگ برای کار در راه آهن، آمیزش و پرورش اسبهای بزرگتر رواج یافت. این اسب علاوه بر بزرگی اندازه اسبی بسیار ارزنده است و خصوصیات اجداد خود را حفظ کرده است.
نژاد برتن
اسب نژاد برتن دارای اندام های حرکتی کوتاه و جثه ای بزرگ بوده و بسیار فعال است. حرکات یورتمه ای مخصوص به خود را دارد خصوصیاتی که بیانگر وجود خون اسب نورفوک روداستار و اسب عرب در این نژاد است. پرورش دهندگان این اسب در بریتانی همانند دیگر پرورش دهندگان جنوب اروپا از اسب های آورده شده توسط جنگجویان صلیبی به خاورمیانه برای آمیزش با نژاد بومی استفاده کردند. امروزه نیز از آنها برای آمیزش با اسبهای انگلیسی و اسبهای برخی از کشورهای اروپایی استفاده می کنند که مورد اخیر همیشه نتایج موفقیت آمیزی به همراه نداشته است.
در طول قرنها همیشه بیش از یک نوع اسب برتن وجود داشته است. دو نوع اسب شناسایی شده در قرون وسطی سومیئر و روسین بودند. اسب سومیئر نواده ی اسبی بود که عمدتا در شمال بریتانی پرورش و تولید مثل داشت و برای کار در مزرعه و کشاورزی و هم چنین بارکشی استفاده می شد. نوع بسیار سبکتر این اسب در جنوب و بخش های مرکزی این منطقه یافت شد. اسب سواری محبوبی بود و به خاطر طرز راه رفتن و سواری دادن راحت شهرت داشت.
اگرچه اسب برتن دیگر به عنوان اسب کاری استفاده نمی شود ولی همچنان انواع مختلفی مانند اسب کاری کوچک و بزرگ و نوعی اسب کالسکه مشهور به نام پستیر دارد که جثه ی آن کوچکتر از اسب کاری است. این اسب ساختار سبکتر و گام های محکم خود را مدیون نژاد نورفوک روداستار انگلستان در قرن نوزدهم است.
برتن اسبی با بلوغ زودرس است که در تجارت گوشت فرانسه به دلیل تولید زیاد و کیفیت بالای گوشت به شدت مورد توجه است. این نژاد هم چنان به عنوان اسب کاری ارزشمند است و برخی افراد برتن را برای کار در مزرعه به خصوص در تاکستان ها استفاده می کنند.
نژاد بلنایز
اسب نژاد بولنایز اسبی رام با رفتار ملایم و زیباترین نژاد اسب سنگین وزن است که به زمان رومیان بر می گردد. این اسب بومی شمال غرب فرانسه است و مانند اسب پرچرون به شدت تحت تاثیر اسبهای نژادهای شرقی بوده و تاثیر اسب عرب در این نژاد بیش از یک بار بوده است. این اسب برای اولین بار توسط سپاه روم وارد فرانسه شد و پیش از حمله به انگلستان ساکن سواحل فرانسه بود. سپس جنگجویان صلیبی اسب های شرقی بیشتری را با خود آوردند. دو اشرف زاده ی بزرگ یعنی رابرت کومت د آرتور و یوستاچی کومت د بولان اقدام به وارد کردن اسب های عربی کردند. در طول قرن چهاردهم برای افزایش بنیه و توانایی این اسبها برای انتقال شوالیه ها و نیز سلاح های سنگین آنها با اسبهایی از آلمان آمیزش داده شدند.
واژه ی یلنایز به قرن هفدهم و منطقه ی آمیزش و تولید مثل اصلی آن به مناطق ساحلی شمال فرانسه بر می گردد. متاسفانه تعداد این اسبها در طول جنگ جهانی اول به شدت کاهش یافت که علت آن وقوع جنگ در قلب زادگاه این اسب بود. در طول جنگ جهانی دوم کاهش این نژاد هم چنان ادامه یافت. این دو بحران به همراه صنعتی شدن پس از جنگ جهانی دوم این نژاد را در معرض نابودی قرار داد.
خوشبختانه به علت تلاش های چند فرد متعصب مذهبی و فداکار و جلوگیری از تجارت گوشت این اسب از انقراض آن جلوگیری شد و امروزه برخی از این اسبها در حال کار روی مزارع کوچک دیده می شوند که موثرتر و اقتصادی تر از تراکتورها هستند. علیرغم اندازه و ساختار عظیم این اسب همچنان می توان آثاری از جد نژاد عرب مانند سر کوچک و چشم های بزرگ نافذ و ظاهری زیبا را مشاهده کرد.
منشا نژاد آنجلو عرب اسب های عرب و تروبرد هستند ولی این نژاد بزرگتر از اسب عرب خالص است. این اسب از آمیزش بین نریان تروبرد و مادیان عرب یا بالعکس حاصل می شود. هم چنین از آمیزش اسب های تروبرد با آنجلو عرب، عرب با آنجلو عرب، یا آنجلو عرب با آنجلو عرب به وجود می آید. با توجه به آمیزش های بالا درصد خون اسب عرب و هم چنین اندازه و ظاهر اسب ها متفاوت است. بزرگترین اسب های نژاد آنجلو عرب از آمیزش بین نریان عرب با مادیان اسب تروبرد حاصل می شوند که استقامت و مقاومت در برابر شرایط سخت را از اسب عرب و سرعت و آزادی عمل خود را از اسب تروبرد به ارث می برند.
فرانسه از نیمه اول قرن نوزدهم بیشترین اسب آنجلو عرب را تولید کرده است. منشا اسب آنجلو عرب فرانسوی دو نریان شرقی به نام های مسعود عرب و اسلم ( که گفته می شود منشا ترکی دارد) بر می گردد. این اسبها از سوریه وارد شدند و در آنجا با سه مادیان تروبرد انگلیسی به نام های دیئر، کموس و سلیم آمیزش داده شدند. حاصل این آمیزش ایجاد سه اسب آنجلو عرب به نام های دلفین، کلوویس و دانه بود. این اسبها به عنوان اولین اسبهای مسابقه و سوارکاری مورد استفاده قرار گرفتند. امروزه این اسب منشا یکی از اسب های جدید ورزشی به نام اسب سل فرانسیس شده است.
نژاد آری جیوس
اسب نژاد آری جیوس اسبی از دوران عهد باستان است و در کوههای پیرنه در جنوب غرب فرانسه زندگی می کند. این اسب شباهت زیادی به اسب ساترن گائول که در گزارش های سزار از جنگ های گالی توصیف شده است دارد. زیستگاه این اسب دره های بلند رود آریئج است و نام خود را از همان محل گرفته است. با سختترین شرایط کوهستانی آن منطقه بسیار خوب سازگار شده به سرما مقاوم است و گام های محکم و مطمئنی بر میدارد. عبور از راههای پر پیچ و خم و پوشیده از یخ کوهستان برای این اسب راحت است.
این اسب بی نظپر و پر طاقت قرن هاست که به عنوان اسب کاری استفاده می شود هم چنین می تواند به عنوان اسب سواری کوچک عمل کند یا در شیب دار ترین مزارع تپه ای کار کند که هیچ ماشین مدرنی توان کار ندارد.
نژاد نورمن کاب
اسب نژاد نورمن کاب اسب کاری سبکی است که هنوز در مزارع کوچک منطقه ی لامانش در نرماندی وجود دارد. نرماندی سابقه ای طولانی در پرورش اسب دارد به خصوص که اسب مسابقه ی سینت لو جد اسب کاب امروزی در مرکز پرورش اسب لی پین (که به عنوان مرکز پرورش اسب سلطنتی در اواسط قرن هفدهم تاسیس شده بود) پرورش یافت.
این اسب مانند اسب کاب انگلیسی چاق و کوچک است به همین دلیل به این نام معروف شده است و در ابتدای قرن گذشته به عنوان نژاد متفاوتی رشد و گسترش یافت. در آن زمان پرورش دهندگان اسب های هیبرید برای اولین بار بین اسبهای مناسب برای سواری به خصوص مناسب برای ارتش و اسب های خوش بنیه کاری و مناسب برای کارهای سبک تمایز قائل شدند.
اسب نورمن کاب بعدها در گروه نژادهای سنگین قرار گرفت و خصوصا در منطقه ی لامانش به اسب کاری محبوبی تبدیل شد که حتی اسب پرچرون قدرتمند هم نتوانست جایگزین آن شود. در طول سالها به خاطر کارهای سنگین تمایل به سنگین تر شدن در این اسبها وجود داشته تا بتوانند از عهده ی کارها برآیند. این اسب هرچند تنومند و خوش بنیه است ولی قد و قامت عظیم اسب سنگین واقعی را ندارد. همواره پر جنب و جوش و در یورتمه ممتاز بوده و این از خصوصیات اسب های هیبرید است.
نژاد کامارگو
اسب کوچک و پر طاقت کامارگو منشا باستانی دارد و بومی زمین های بایر و آب و هوای بد دلتای رون در جنوب فرانسه است و تا ژانویه سال 1968میلادی به عنوان یک نژاد شناخته نمی شد. این اسب شباهت بسیاری با اسب های نقاشی های درون غارها که به 15000سال پیش از میلاد بر می گردد. اسکلت های قدیمی حفاری شده در قرن نوزدهم در منطقه ی سالوتر در جنوب شرق فرانسه می تواند اسکلت های اجداد این نژاد باشد.
در طول اشغال طولانی مدت زمین های باتلاقی این اسب بومی تحت تاثیر خون اسب های آفریقای شمالی قرار گرفت ولی خصوصیات اصلی اسب اولیه به خصوص سر مربعی نسبتا سنگین خود را حفظ کرد. این اسبها با گام های مطمئن خود به عنوان اسب مورد استفاده در گله های گاو نر در آن منطقه پرورش داده شدند. علیرغم اندازه نسبتا کوچک قدرت و شجاعت حمل یک مرد بالغ بر روی خطرناک ترین زمین های مردابی را دارد.
اسب های نژاد کامارگو نیمه وحشی بوده و سالانه برای بررسی جمع آوری می شوند. هرچند عمل نرده کشی مزرعه ها و زهکشی مناطق بزرگ برای کشاورزی در طول سالها نیاز به گله داران را کم کرده این اسبها هنوز جنبه ی اصلی این منطقه هستند. امروزه منطقه ی کامارگو به علت حیات وحش زیاد توریست های بی شماری دارد و این اسبها در منطقه برای تفریح توریست ها استفاده می شوند.
نژاد آردنایز
اسب نژاد آردنایز یکی از متمایزترین اسب های سنگین جهان قدرتمند ولی به طور استثنایی رام و مطیع است. این اسب ریشه ای باستانی دارد و نام خود را از منطقه ی کوهستانی زادگاه خود در مرز فرانسه و بلژیک گرفته است. این اسب بزرگ در اواخر قرن نوزدهم نه تنها به عنوان اسب کاری بلکه برای سواری هم استفاده می شد. در سال 1810میلادی ابتدا با اسب عرب و سپس با اسبهای تروبرد پرچرون و بولنایز آمیزش داده شد. این تلاش ها جهت اصلاح این نژاد موفقیت آمیز نبود ولی با این وجود به سودمندترین اسب تبدیل شد. در طول انقلاب صنعتی در زمان امپراطوری و به خصوص لشکرکشی روسیه انرژی و بنیه ی اسب آردنایز آن را برای نیروی زمینی مناسب ساخت. در طول جنگ جهانی اول این اسب به عنوان اسب توپخانه بسیار مورد استفاده قرار گرفت.
به دلیل نیاز به نیروی اسب در کشاورزی و انجام کارهای سنگین نوع سنگین وزن این اسب گسترش یافت و امروزه علاوه بر نوع کوچک و قدیمی دو نوع دیگر از این اسب شناخته شده است. نوع بزرگتر که به اسب آئوکسیوز معروف است و اسب بزرگتر و سنگین تر دونرد که حاصل آمیزش با اسب بلژین درآوت است وقبلا به نام اسب تریت دونرد مشهور بود.
نژاد چوال د سل فرانسیس
فرانسه همیشه در پرورش اسب ورزشی جدید پیشرو بوده و اسب چوال د سل فرانسیس (اسب سدل فرانسوی) یکی از آمیزش های اسب های خون گرم موفق در قرن بیستم بوده است.
واژه ی سل فرانسیس در دسامبر سال 1958میلادی مورد استفاده قرار گرفت و اولین دفتر انساب مرکز پرورش این اسب در سال 1965 میلادی منتشر شد. فرانسوی ها با سابقه ی طولانی خود در پرورش اسب اساس اسب مدرن را در اوایل قرن نوزدهم بنا نهادند. زمانی که بسیاری از کشورها شروع به واردات تروبرد انگلیسی و نریان هیبرید برای آمیزش با مادیان محلی خود با خلوص کمتر یعنی آنجلو نمودند. در نرماندی دو اسب مهم پرورش یافت اسب یورتمه رو و سریع که پس از اسب تروتر فرانسوی و آنجلو نورمن به وجود آمد.
منشا تعداد زیادی از اسب های امروزی به آنجلو نورمن ها بر می گردد. نحوه ی آمیزش اسب نژاد فرنچ وارم بلاد با آمیزش اسب های کشور همسایه متفاوت بود زیرا سیستم رتبه بندی اسب در فرانسه بسیار مهم است. موفقیت در رقابت از سوی نریان، مادیان و خویشاوندان این اسب ها اساس انتخاب در فرانسه است. این روش به گونه ای است که می توان به وسیله ی آن در دوره ی کوتاهی اسبی بسیار موفق در رقابت ایجاد کرد. این روش مانند اسب تروتر و اسب های انتخابی دارای توانایی بقا در مسابقات ورزشی مدرن می باشند. علاوه بر همه ی این موارد در نمایش پرش نیز موفق هستند یعنی جایی که اسب هایی مانند جاپلوپ ، اسب کوئیتو د باسی، اسب آی لاو یو و اسب گالوبت در اروپا و جهان درخشیده اند.
نژاد فرنچ تروتر
فرانسه ، کشوری با سابقه ی طولانی در مسابقه ی یورتمه در خارج از ایالات متحده است. این کشور اسب های هاف برد، نورفوک استار و تروتر را با آمیزش اسب های انگلیسی و هیبریدها با مادیان قوی نورمن گسترش داد. این روند در اوایل قرن نوزدهم شروع شد. اولین مسابقات یورتمه در فرانسه، مسابقات چمپ د مارس در پاریس و در سال1806 میلادی برگزار شد. با افزایش محبوبیت مسابقات، مسیرهای مسابقه ای به این منظور ساخته و بازگشایی شد که اولین آن ها در دهه ی 1830 میلادی در چربورگ بود. به این ترتیب این نژاد رشد کرده و اصلاح نژاد شد. در سال 1861 میلادی فرمان امپراطور بدان رسمیت داد و باعث شکل گیری اولین گروه مدیریتی گردید.
آنجلو- نرمن به اسب یورتمه روی ممتازی تبدیل شد و 5گونه ی مهم به وجود آورد که شامل فوچسیا،فتان،لاواتر، نرماند و کنکورانت می باشند. کنکورانت و نرماند هر دو هیبرید انگلیسی هستند که توسط راتلر به وجود آمده اند. تروبرد راتلر به علت تاثیر فراوان بر پرورش اسب یورتمه رو در فرانسه به عنوان پیام بر فرانسوی نامیده می شد.
اسب لاواتر از اسب انگلیسی نورفوک رود استار به وجود آمده است فوچسیا که پرقدرت ترین نریان اولیه از لحاظ قوه ی جنسی بود در سال 1883میلادی اولین کره ی خود را به دنیا آورد. نزدیک به 655اسب یورتمه رو را نیز به وجود آورده و بیش از 155راس از پسران این اسب برنده ی مسابقات مختلف بودند.
در طول سالها از اسب استاندارد برداستفاده شد تا این اسب به اسب سریع تری تبدیل شد ولی در سال 1963میلادی استفاده از اسب های اصلاح نژاد شده ی تروتر فرانسیس بر روی اسب های غیر فرانسوی ممنوع شد تا این که در سالهای اخیر تعداد بسیار محدودی از آمیزش های دقیقا انتخاب شده ی استانداردبرد در آنها انجام می گیرد.
فرانسه هرگز مسابقات سوارکاری را کاملا رها نکرده است. حدود 15درصد از مسابقات یورتمه ی امروزی که در فرانسه نمایش داده می شوند با زین هستند و تاثیر مهمی بر جفت گیری دارند. به علت آن که یورتمه روهای سوارکاری تحت وزن های بسیار سنگین مسابقه می دهند پس باید متناسب با آن خوش بنیه و دارای تعادل خوب باشند. این اسب های ممتاز نقش مهمی در حفظ استاندارد کلی فرنچ تروترها ایفا کرده اند.
نژادپرچرون
اسب نژاد پرچرون ظریف،زیبا و سبک است و از منطقه ی لاپارچ در جنوب نرماندی منشا گرفته است. اجداد این اسب اسب های عربی بودند که اعراب شمال آفریقا آنها را به اروپا آوردند. اعتقاد بر این است که تاثیر اصلی این اسب بر روی نژادهای دیگر از زمان شکست اعراب شمال آفریقا توسط چارلز مارتل در حدود 732میلادی شروع شد و تا جنگ صلیبی اول در سال 1099میلادی ادامه یافت.
بعدها در طول قرن هجدهم نریان عرب برای اصلاح نژاد اسب های پرچرون به مرکز پرورش اسب سلطنتی در لیپین آورده شدند. تاثیر اسب های شرقی تا همین اواخر ادامه یافت و اسب جین لی بلانک و پس از آن نریان عربی به نام گالیپلی از مهم ترین نریان های اولیه بودند. قدرت و شجاعت زیاد،اندام های حرکتی محکم و عمر طولانی اسب پرچرون را به عنوان اسب جنگی و اسب کاری برای کار در مزرعه بسیار محبوب ساخت. این اسب در چهار دهه آخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم هم به عنوان اسب کاری و هم به عنوان اصلاح کننده ی نژادهای سنگین دیگر در سراسر جهان مورد تقاضا بود. پرورش دهندگان فرانسوی تعداد زیادی از اسبهای پرچرون را صادر کردند و اثبات شد که سازگارترین اسب با هر نوع شرایط اقلیمی است. برخی از این اسبها به انگلستان برخی به استرالیا و برخی به آمریکای جنوبی صادر شدند. این نژاد در آمریکای شمالی یعنی منطقه ای که رنگ مشکی بر خاکستری ارجحیت داشت بسیار رایج شد. خریداران آمریکایی هم به اسب سنگین وزن علاقه داشتند و به سبب نیاز آنها به اسب های بزرگ برای کار در راه آهن، آمیزش و پرورش اسبهای بزرگتر رواج یافت. این اسب علاوه بر بزرگی اندازه اسبی بسیار ارزنده است و خصوصیات اجداد خود را حفظ کرده است.
نژاد برتن
اسب نژاد برتن دارای اندام های حرکتی کوتاه و جثه ای بزرگ بوده و بسیار فعال است. حرکات یورتمه ای مخصوص به خود را دارد خصوصیاتی که بیانگر وجود خون اسب نورفوک روداستار و اسب عرب در این نژاد است. پرورش دهندگان این اسب در بریتانی همانند دیگر پرورش دهندگان جنوب اروپا از اسب های آورده شده توسط جنگجویان صلیبی به خاورمیانه برای آمیزش با نژاد بومی استفاده کردند. امروزه نیز از آنها برای آمیزش با اسبهای انگلیسی و اسبهای برخی از کشورهای اروپایی استفاده می کنند که مورد اخیر همیشه نتایج موفقیت آمیزی به همراه نداشته است.
در طول قرنها همیشه بیش از یک نوع اسب برتن وجود داشته است. دو نوع اسب شناسایی شده در قرون وسطی سومیئر و روسین بودند. اسب سومیئر نواده ی اسبی بود که عمدتا در شمال بریتانی پرورش و تولید مثل داشت و برای کار در مزرعه و کشاورزی و هم چنین بارکشی استفاده می شد. نوع بسیار سبکتر این اسب در جنوب و بخش های مرکزی این منطقه یافت شد. اسب سواری محبوبی بود و به خاطر طرز راه رفتن و سواری دادن راحت شهرت داشت.
اگرچه اسب برتن دیگر به عنوان اسب کاری استفاده نمی شود ولی همچنان انواع مختلفی مانند اسب کاری کوچک و بزرگ و نوعی اسب کالسکه مشهور به نام پستیر دارد که جثه ی آن کوچکتر از اسب کاری است. این اسب ساختار سبکتر و گام های محکم خود را مدیون نژاد نورفوک روداستار انگلستان در قرن نوزدهم است.
برتن اسبی با بلوغ زودرس است که در تجارت گوشت فرانسه به دلیل تولید زیاد و کیفیت بالای گوشت به شدت مورد توجه است. این نژاد هم چنان به عنوان اسب کاری ارزشمند است و برخی افراد برتن را برای کار در مزرعه به خصوص در تاکستان ها استفاده می کنند.
نژاد بلنایز
اسب نژاد بولنایز اسبی رام با رفتار ملایم و زیباترین نژاد اسب سنگین وزن است که به زمان رومیان بر می گردد. این اسب بومی شمال غرب فرانسه است و مانند اسب پرچرون به شدت تحت تاثیر اسبهای نژادهای شرقی بوده و تاثیر اسب عرب در این نژاد بیش از یک بار بوده است. این اسب برای اولین بار توسط سپاه روم وارد فرانسه شد و پیش از حمله به انگلستان ساکن سواحل فرانسه بود. سپس جنگجویان صلیبی اسب های شرقی بیشتری را با خود آوردند. دو اشرف زاده ی بزرگ یعنی رابرت کومت د آرتور و یوستاچی کومت د بولان اقدام به وارد کردن اسب های عربی کردند. در طول قرن چهاردهم برای افزایش بنیه و توانایی این اسبها برای انتقال شوالیه ها و نیز سلاح های سنگین آنها با اسبهایی از آلمان آمیزش داده شدند.
واژه ی یلنایز به قرن هفدهم و منطقه ی آمیزش و تولید مثل اصلی آن به مناطق ساحلی شمال فرانسه بر می گردد. متاسفانه تعداد این اسبها در طول جنگ جهانی اول به شدت کاهش یافت که علت آن وقوع جنگ در قلب زادگاه این اسب بود. در طول جنگ جهانی دوم کاهش این نژاد هم چنان ادامه یافت. این دو بحران به همراه صنعتی شدن پس از جنگ جهانی دوم این نژاد را در معرض نابودی قرار داد.
خوشبختانه به علت تلاش های چند فرد متعصب مذهبی و فداکار و جلوگیری از تجارت گوشت این اسب از انقراض آن جلوگیری شد و امروزه برخی از این اسبها در حال کار روی مزارع کوچک دیده می شوند که موثرتر و اقتصادی تر از تراکتورها هستند. علیرغم اندازه و ساختار عظیم این اسب همچنان می توان آثاری از جد نژاد عرب مانند سر کوچک و چشم های بزرگ نافذ و ظاهری زیبا را مشاهده کرد.