اسب های شوروی سابق
اسب های شوروی سابق
نژاد باشکیر
اسب کوچک نژاد باشکیر متعلق به دامنه های جنوبی کوهستان اورال است و نام خود را از منطقه ی باشکیرسکی یعنی محل نگهداری این گله ها گرفته است. این اسب هم برای یراق بندی و مالبندی و هم برای سواری مناسب است و قرن ها به عنوان اسب کاری و تامین کننده ی گوشت و شیر استفاده شده است. این اسب دارای بدنی چاق و کوتاه و یال و دم ضخیمی است. در فضای آزاد قابلیت تحمل درجه ی حرارت 30 تا 40 درجه سانتی گراد را دارد و قادر است شرایط سرما و یخبندان و کولاک شدید را نیز تحمل کند. برای یافتن خوراک می تواند یک متر برف را بکند. به علاوه به سبب دارا بودن اندام های حرکتی بسیار محکم قادر است بدون نعل بندی کار کند. این اسب بدون شک یکی از نژاد های کاری در بین نژادهای اسب یا پونی جهان است.
نوعی از اسب باشکیر هم در شمال غرب ایالات متحده وجود دارد و این نظریه را تقویت می کند که اجداد این اسبها بر روی خشکی بین آسیا و آفریقای شمالی مهاجرت کرده اند. اسب بر اساس اعتقاد عمومی در عصر یخبندان در شمال قاره ی آمریکا منقرض شده و زمانی که کاشفان اسپانیایی این سرزمین را کشف کردند دوباره پا به عرصه نهاد بنابراین به احتمال زیاد این اسب در همین اواخر از روسیه آورده شده است.
نژاد دن
اسب های نژاد دن را قزاق های دن مشهور کردند. قزاق ها بین سالهای 1812 تا 1814 میلادی به پیشبرد لشگریان مهاجم ناپلئون از روسیه کمک کردند. اسب های قزاق نواده ی اسب های مرد بیابان گرد استپ هستند و جز نژاد های ترکیبی به شمار می آیند. تاثیر اولیه بر روی این اسبها از طریق اسب ناگای از مغولستان اسب قره باغ، اسب ترکمن و اسب عرب ایرانی صورت گرفته است. این اسب در طول قرن نوزدهم با استفاده از اسب های ارلو و تروبرد و نیز آمیزش با اسب های هیبرید عرب در مرکز پرورش اسب در اوکراین به وجود آمده است. تمام آمیزش های مورد استفاده در اصلاح نژاد قدیمی قزاق در ابتدای قرن گذشته متوقف شد و هیچ نژاد بیرونی برای آمیزش با اسبهای این نژاد استفاده نشد. اسب دن همانند اکثر نژادهای روسی در گله هایی در مناطق وسیع استپی پرورش یافته است و از این رو اسبی با قابلیت رشد بالا بوده و نیاز کمی به انسان دارد. این اسب برای نقش اصلی خود به عنوان اسب تازه نفس نظامی ایده آل است و امروزه برای اهدااف سوارکاری نیز به کار می رود.
نقص های ژنتیکی متعددی کیفیت گام های وی را محدود می کند ولی ساختار قوی آن را برای سوارکاری طولانی مناسب کرده است.
نژاد بادنی
اسب نژاد بادنی نژادی با منشا نسبتا جدید است که از آمیزش مادیان دن و چرنومور با نریان تروبرد در منطقه ی دوست دار ایجاد شد. هدف اصلی از تولید این اسب تولید اسب تازه نفس ارتش بود که مقاومت و تحمل زیادی داشته باشد. برنامه های دقیق انتخاب اعمال شد و بهترین مادیان با بهترین نریان اسب آنجلو-دن آمیزش داده شدند. مادیان نگهداری شده برای آمیزش خوب تغذیه شده و در طول زمستان در اصطبل نگه داری می شد که کاری غیر معمول در پرورش اسب بومی است. در نتیجه تولید کره های سالم تر را نسبت به حالت بدون مراقبت ویژه تنظیم می کرد. کره اسب های بدست آمده را در سن 2 تا 4 سالگی در مسابقات مورد آزمایش قرار می دهند.
ساختار قدرتمند و ممتاز اسب دن و فعالیت عالی اسب تروبرد سبب شد تا مرکز پرورش اسب ارتش خیلی زود اسبی مناسب با طبیعتی مطیع تولید کند که برای سوارکاری و کار مناسب بود. این اسب که بادنی نام گذاری شد در سال 1949 میلادی رسما به عنوان نژادی خاص معرفی شد.
به محض پایان یافتن نیاز به اسب های تازه نفس در ارتش و گرایش مردم به هر سوارکاری، تفریح و ورزش، اسب تروبرد برای اصلاح بادنی اضافه شد و تاثیر اسب تروبرد در ساختار کلی و سبک این اسب کاملا مشهود است ولی اسب بادنی بدن نسبتا سنگین تری دارد ولی استخوان اندام های حرکتی وی اندکی سبکتر است. امروزه این نژاد به عنوان اسب سوارکاری چند منظوره به خصوص در پرش سوارکاری و سوارکاری با مانع به کار می رود.
نژاد کاباردین
مبدا اسب کاباردین قفقاز شمالی است یعنی جایی که قرن ها اسب با حمل افراد روی صعب العبور ترین مسیرهای کوهستانی سازگاری یافته است. این اسب به قرن شانزدهم بر می گردد و از اسب های قبایل استپی آمیزش یافته با اسب های ترکمن، ایرانی و قره باغی منشا گرفته است. این اسب در اصل نسبتا کوچک بوده و در گله هایی پرورش یافته که در تابستان روی علفزارهای بلند و در زمستان در دامنه ها چرا می کردند و به گونه ی مناطق کوهستانی تعلق دارد که گونه ای پر طاقت، خوش بنیه و دارای تحمل بسیار زیاد است.
پس از انقلاب صنعتی تعداد اسب های کاباردین به شدت کاهش یافت و در طول دهه ی 1920 میلادی زمانی که برای احیای دوباره ی این نژاد تلاش هایی انجام گرفت نوع بزرگتری از این اسب به وجود آمد که اسبی مناسب برای ارتش و کارهای کشاورزی بود. امروزه مراکز پرورش اسب مالوکاراچوف و مالکین برای تولید بهترین اسب های امروزی تلاش های بسیاری انجام می دهند.
نژاد ترسک
منشا اسب نژاد ترسک مانند اسب کاباردین شمال قفقاز بوده ولی نژادی با منشا جدیدتر است و از سال 1921 میلادی به بعد در مناطق ترسک و استاورپل پرورش یافته است.
منشا اسب ترسک اسب های استرلتز است. این اسب ها از آمیزش اسب های عرب خالص با اسب های ممتاز آنجلو و ارلو حاصل شد. هم چنین از اسب های تروبرد هم استفاده شد ولی نژاد غالب نبود. در نتیجه اسبی با ظاهر اسب عربی به وجود آمد ولی نسبت به نژادهای خالص اندامی بزرگتر داشت. تا دهه ی 1920 میلادی تعداد بسیار کمی از این اسب وجود داشت. تنها چند اسب از این نژاد باقی مانده بود که برای افزایش تعداد آنها به مرکز پرورش اسب ترسک انتقال یافتند. مادیان با نریان عرب خالص و پس از آن مادیان هیبرید حاصل با نریان استرلتز آمیزش داده شدند. پس از سی سال اسب جدیدی به نام اسب ترسک به وجود آمد که ظاهر اسب عربی را به ارث برده بود ولی اندکی بلندتر از اسب عرب بود. در عین حال گام های ظریف و زیبای اسب عربی را هم داشت. اسب ممتاز ترسک معمولا به رنگ خاکستری دارای خلق و خوی مهربان و پر انرژی است که این خصوصیات این اسب را به عنوان اسب سیرک و هم چنین اسب ورزشی ممتاز تبدیل کرده است.
نژاد ارلو تروتر
ارلو تروتر یکی از مشهورترین نژاد های اسب تروتر جهان است که این شهرت را با اسب های استاندارد برد و فرانس تروتر سهیم است. احتمالا این نژاد پیش از پرورش استاندارد برد مشهورترین اسب تروتر بود. ولی امروزه این اسب در خارج از سرزمین بومی خود شهرت کمتری نسبت به دو اسب استاندارد برد و فرانس تروتر دارد با این وجود در مسابقات مالبندی روسی و در برنامه های اصلاح نژاد روس ها نقش مهمی ایفا می کند.
نام ارلو از موسس مرکز پرورش اسب ارلو در نزدیکی مسکو یعنی کنت الکسیس ارلو گرفته شده است. کنت ارلو نریان عربی خاکستری رنگی به نام اسمتانکا را از یونان وارد کرد. علیرغم فعالیت کوتاه مدت مرکز پرورش اسب وی در پیشرفت و پرورش این نژاد محبوب به شدت موثر بود. کره ی نر پولکان که از آمیزش مادیان دانمارکی به وجود آمده بود در سال 1784 میلادی کره ای به نام بارز اول به وجود آورد که پدر اصلی اسب ارلو تروتر است.
این نژاد توسط کنت ارلو و وی آی شیشکین پرورش یافت. این دو شخص مدیران مرکز پرورش اسب در استان رونیز بودند و مرکز پرورش اسب خرنف را پایه گذاری کردند که تعدادی اسب اولیه از مرکز پرورش اسب مسکو در سال 1788 میلادی به آن انتقال یافت.
اسب بارز اول برای آمیزش با مادیان عرب، هلندی و دانمارکی و همین طور هیبرید های وارداتی انگلستان استفاده شد. آمیزش های خویشاوندی گسترده ای در بین اسب های این نژاد انجام شده است. در طول سال های اول قرن نوزدهم این نژاد به خاطر آموزش و مسابقات اصولی یورتمه در روسیه بهبود یافت.
بعدها با ورود اسب استاندارد برد و درخشش این اسب در مسابقات اسب دوانی روس ها اقدام به واردات این اسب از آمریکا کردند تا با اسب ارلو آمیزش دهند. هیبرید های حاصل از این آمیزش راشن تروتر نامیده شدند که سریع تر از ارلو بودند. واردات اسب استاندارد برد در هنگام جنگ جهانی اول متوقف شد ولی امروزه این واردات برای حفظ سرعت راشن تروتر از سر گرفته شده است.
نژاد ولادیمیر هیوی درافت
اسب کلاید سدال در پرورش اسب ولادیمیر هیوی درافت اسب کاری و سنگین وزن استان های ولادیمیر و ایوانت در شمال شرق مسکو نقش مهمی ایفا کرد. در طول سال های اولیه ی قرن گذشته مادیان نژادهای سنگین وزن از انگلستان و فرانسه وارد شدند تا با مادیان محلی منطقه آمیزش کنند و اسب کاری سنگین وزن و خوبی تولید شود. از موثر ترین مادیان های وارداتی می توان اسب های کلاید سدال، لرد جیمز و بردر برند را که در سال 1910 میلادی وارد شدند و همین طور اسب گلن آلبین را نام برد. علاوه بر این اسب ها نریان نژاد شایر به میزان کمتر و احتمالا تعدادی از اسب های نژاد کلیولند بی، سافوک، آردنیز و پرچرون نیز مورد استفاده قرار گرفتند. آمیزش ها با موفقیت انجام شد و اسب سنگین وزن و قدرتمندی به وجود آمد که به اسب کاری و سنگین ولادیمیر معروف شد و در سال 1946 میلادی به عنوان نژادی خالص شناخته شد.
طبیعت آرام این نژاد مهار آنرا آسان می کند و گام های فعال وی باعث شده تا علیرغم جثه ی عظیم برای کشیدن کالسکه های بزرگ و سه اسبه به کار رود. مزیت دیگر این اسب بلوغ زودرس آن می باشد. ولادیمیر در سه سالگی رشد خوبی کرده و می تواند به عنوان اسب تخمی استفاده شود. نریان این نژاد به خاطر درصد بالای باروری معروف می باشد. از معایب برخی اسب های ولادیمیر پشت نسبتا بلند و قفسه سینه ی صاف آنها است. ولادیمیر از بزرگترین نژاد های اسب سنگین وزن روسی است. نریان این نژاد حدود 207 سانتی متر ارتفاع و 758کیلوگرم وزن و مادیان آن فقط کمی کوچکتر بوده و 196سانتی متتر ارتفاع و 685کیلوگرم وزن دارد.
نژاد لات ویان
اسب نژاد لات ویان اسب یراق بندی قدرتمندی ااست که شهرت وی به سبب توانایی در کشیدن وزنه است. منشا آن جدید است و به اوایل دهه ی 1920 میلادی یعنی زمان آمیزش مادیان محلی با اسب های آلمانی، انگلیسی و فرانسوی بر می گردد. هدف از این آمیزش ها ایجاد اسب های کاری با قابلیت بالا و دارای قدرت بنیه و گام های فعال بود. دو نوع مجزای اسب لات ویان وجود دارد: نوع مالبندی سنگین که عمدتا بر مبنای آمیزش های اسب نژادهای الدنبورگ، نورفولک روداستار و آنجلو نورمن استوار است و نوع سبک تری که برتری اسب هانوورین را دارد.
اسب های لات ویان اسکلت بندی خوب و آزادی حرکت فوق العاده ای دارند. ارتفاع نریان 155 سانتی متر و مادیان 153 سانتی متر است. رنگ غالب در این نژاد در نوع سنگین وزن است در حالی که اکثر اسب های سبک وزن به رنگ شاه بلوطی هستند. اسب مالبندی لات ویان در سال 1952 میلادی به عنوان نژاد شناخته شد ولی به دلیل آمیزش با اسب های الدنبورگ و هانوورین تعداد آنها نسبتا محدود شده است. این نژاد به دلیل خلق و خوی آرام معروف است. اسن خصوصیت به همراه قدرت و انرژی فوق العاده آن را حیوان کاری ممتازی کرده است.
نژاد باشکیر
اسب کوچک نژاد باشکیر متعلق به دامنه های جنوبی کوهستان اورال است و نام خود را از منطقه ی باشکیرسکی یعنی محل نگهداری این گله ها گرفته است. این اسب هم برای یراق بندی و مالبندی و هم برای سواری مناسب است و قرن ها به عنوان اسب کاری و تامین کننده ی گوشت و شیر استفاده شده است. این اسب دارای بدنی چاق و کوتاه و یال و دم ضخیمی است. در فضای آزاد قابلیت تحمل درجه ی حرارت 30 تا 40 درجه سانتی گراد را دارد و قادر است شرایط سرما و یخبندان و کولاک شدید را نیز تحمل کند. برای یافتن خوراک می تواند یک متر برف را بکند. به علاوه به سبب دارا بودن اندام های حرکتی بسیار محکم قادر است بدون نعل بندی کار کند. این اسب بدون شک یکی از نژاد های کاری در بین نژادهای اسب یا پونی جهان است.
نوعی از اسب باشکیر هم در شمال غرب ایالات متحده وجود دارد و این نظریه را تقویت می کند که اجداد این اسبها بر روی خشکی بین آسیا و آفریقای شمالی مهاجرت کرده اند. اسب بر اساس اعتقاد عمومی در عصر یخبندان در شمال قاره ی آمریکا منقرض شده و زمانی که کاشفان اسپانیایی این سرزمین را کشف کردند دوباره پا به عرصه نهاد بنابراین به احتمال زیاد این اسب در همین اواخر از روسیه آورده شده است.
نژاد دن
اسب های نژاد دن را قزاق های دن مشهور کردند. قزاق ها بین سالهای 1812 تا 1814 میلادی به پیشبرد لشگریان مهاجم ناپلئون از روسیه کمک کردند. اسب های قزاق نواده ی اسب های مرد بیابان گرد استپ هستند و جز نژاد های ترکیبی به شمار می آیند. تاثیر اولیه بر روی این اسبها از طریق اسب ناگای از مغولستان اسب قره باغ، اسب ترکمن و اسب عرب ایرانی صورت گرفته است. این اسب در طول قرن نوزدهم با استفاده از اسب های ارلو و تروبرد و نیز آمیزش با اسب های هیبرید عرب در مرکز پرورش اسب در اوکراین به وجود آمده است. تمام آمیزش های مورد استفاده در اصلاح نژاد قدیمی قزاق در ابتدای قرن گذشته متوقف شد و هیچ نژاد بیرونی برای آمیزش با اسبهای این نژاد استفاده نشد. اسب دن همانند اکثر نژادهای روسی در گله هایی در مناطق وسیع استپی پرورش یافته است و از این رو اسبی با قابلیت رشد بالا بوده و نیاز کمی به انسان دارد. این اسب برای نقش اصلی خود به عنوان اسب تازه نفس نظامی ایده آل است و امروزه برای اهدااف سوارکاری نیز به کار می رود.
نقص های ژنتیکی متعددی کیفیت گام های وی را محدود می کند ولی ساختار قوی آن را برای سوارکاری طولانی مناسب کرده است.
نژاد بادنی
اسب نژاد بادنی نژادی با منشا نسبتا جدید است که از آمیزش مادیان دن و چرنومور با نریان تروبرد در منطقه ی دوست دار ایجاد شد. هدف اصلی از تولید این اسب تولید اسب تازه نفس ارتش بود که مقاومت و تحمل زیادی داشته باشد. برنامه های دقیق انتخاب اعمال شد و بهترین مادیان با بهترین نریان اسب آنجلو-دن آمیزش داده شدند. مادیان نگهداری شده برای آمیزش خوب تغذیه شده و در طول زمستان در اصطبل نگه داری می شد که کاری غیر معمول در پرورش اسب بومی است. در نتیجه تولید کره های سالم تر را نسبت به حالت بدون مراقبت ویژه تنظیم می کرد. کره اسب های بدست آمده را در سن 2 تا 4 سالگی در مسابقات مورد آزمایش قرار می دهند.
ساختار قدرتمند و ممتاز اسب دن و فعالیت عالی اسب تروبرد سبب شد تا مرکز پرورش اسب ارتش خیلی زود اسبی مناسب با طبیعتی مطیع تولید کند که برای سوارکاری و کار مناسب بود. این اسب که بادنی نام گذاری شد در سال 1949 میلادی رسما به عنوان نژادی خاص معرفی شد.
به محض پایان یافتن نیاز به اسب های تازه نفس در ارتش و گرایش مردم به هر سوارکاری، تفریح و ورزش، اسب تروبرد برای اصلاح بادنی اضافه شد و تاثیر اسب تروبرد در ساختار کلی و سبک این اسب کاملا مشهود است ولی اسب بادنی بدن نسبتا سنگین تری دارد ولی استخوان اندام های حرکتی وی اندکی سبکتر است. امروزه این نژاد به عنوان اسب سوارکاری چند منظوره به خصوص در پرش سوارکاری و سوارکاری با مانع به کار می رود.
نژاد کاباردین
مبدا اسب کاباردین قفقاز شمالی است یعنی جایی که قرن ها اسب با حمل افراد روی صعب العبور ترین مسیرهای کوهستانی سازگاری یافته است. این اسب به قرن شانزدهم بر می گردد و از اسب های قبایل استپی آمیزش یافته با اسب های ترکمن، ایرانی و قره باغی منشا گرفته است. این اسب در اصل نسبتا کوچک بوده و در گله هایی پرورش یافته که در تابستان روی علفزارهای بلند و در زمستان در دامنه ها چرا می کردند و به گونه ی مناطق کوهستانی تعلق دارد که گونه ای پر طاقت، خوش بنیه و دارای تحمل بسیار زیاد است.
پس از انقلاب صنعتی تعداد اسب های کاباردین به شدت کاهش یافت و در طول دهه ی 1920 میلادی زمانی که برای احیای دوباره ی این نژاد تلاش هایی انجام گرفت نوع بزرگتری از این اسب به وجود آمد که اسبی مناسب برای ارتش و کارهای کشاورزی بود. امروزه مراکز پرورش اسب مالوکاراچوف و مالکین برای تولید بهترین اسب های امروزی تلاش های بسیاری انجام می دهند.
نژاد ترسک
منشا اسب نژاد ترسک مانند اسب کاباردین شمال قفقاز بوده ولی نژادی با منشا جدیدتر است و از سال 1921 میلادی به بعد در مناطق ترسک و استاورپل پرورش یافته است.
منشا اسب ترسک اسب های استرلتز است. این اسب ها از آمیزش اسب های عرب خالص با اسب های ممتاز آنجلو و ارلو حاصل شد. هم چنین از اسب های تروبرد هم استفاده شد ولی نژاد غالب نبود. در نتیجه اسبی با ظاهر اسب عربی به وجود آمد ولی نسبت به نژادهای خالص اندامی بزرگتر داشت. تا دهه ی 1920 میلادی تعداد بسیار کمی از این اسب وجود داشت. تنها چند اسب از این نژاد باقی مانده بود که برای افزایش تعداد آنها به مرکز پرورش اسب ترسک انتقال یافتند. مادیان با نریان عرب خالص و پس از آن مادیان هیبرید حاصل با نریان استرلتز آمیزش داده شدند. پس از سی سال اسب جدیدی به نام اسب ترسک به وجود آمد که ظاهر اسب عربی را به ارث برده بود ولی اندکی بلندتر از اسب عرب بود. در عین حال گام های ظریف و زیبای اسب عربی را هم داشت. اسب ممتاز ترسک معمولا به رنگ خاکستری دارای خلق و خوی مهربان و پر انرژی است که این خصوصیات این اسب را به عنوان اسب سیرک و هم چنین اسب ورزشی ممتاز تبدیل کرده است.
نژاد ارلو تروتر
ارلو تروتر یکی از مشهورترین نژاد های اسب تروتر جهان است که این شهرت را با اسب های استاندارد برد و فرانس تروتر سهیم است. احتمالا این نژاد پیش از پرورش استاندارد برد مشهورترین اسب تروتر بود. ولی امروزه این اسب در خارج از سرزمین بومی خود شهرت کمتری نسبت به دو اسب استاندارد برد و فرانس تروتر دارد با این وجود در مسابقات مالبندی روسی و در برنامه های اصلاح نژاد روس ها نقش مهمی ایفا می کند.
نام ارلو از موسس مرکز پرورش اسب ارلو در نزدیکی مسکو یعنی کنت الکسیس ارلو گرفته شده است. کنت ارلو نریان عربی خاکستری رنگی به نام اسمتانکا را از یونان وارد کرد. علیرغم فعالیت کوتاه مدت مرکز پرورش اسب وی در پیشرفت و پرورش این نژاد محبوب به شدت موثر بود. کره ی نر پولکان که از آمیزش مادیان دانمارکی به وجود آمده بود در سال 1784 میلادی کره ای به نام بارز اول به وجود آورد که پدر اصلی اسب ارلو تروتر است.
این نژاد توسط کنت ارلو و وی آی شیشکین پرورش یافت. این دو شخص مدیران مرکز پرورش اسب در استان رونیز بودند و مرکز پرورش اسب خرنف را پایه گذاری کردند که تعدادی اسب اولیه از مرکز پرورش اسب مسکو در سال 1788 میلادی به آن انتقال یافت.
اسب بارز اول برای آمیزش با مادیان عرب، هلندی و دانمارکی و همین طور هیبرید های وارداتی انگلستان استفاده شد. آمیزش های خویشاوندی گسترده ای در بین اسب های این نژاد انجام شده است. در طول سال های اول قرن نوزدهم این نژاد به خاطر آموزش و مسابقات اصولی یورتمه در روسیه بهبود یافت.
بعدها با ورود اسب استاندارد برد و درخشش این اسب در مسابقات اسب دوانی روس ها اقدام به واردات این اسب از آمریکا کردند تا با اسب ارلو آمیزش دهند. هیبرید های حاصل از این آمیزش راشن تروتر نامیده شدند که سریع تر از ارلو بودند. واردات اسب استاندارد برد در هنگام جنگ جهانی اول متوقف شد ولی امروزه این واردات برای حفظ سرعت راشن تروتر از سر گرفته شده است.
نژاد ولادیمیر هیوی درافت
اسب کلاید سدال در پرورش اسب ولادیمیر هیوی درافت اسب کاری و سنگین وزن استان های ولادیمیر و ایوانت در شمال شرق مسکو نقش مهمی ایفا کرد. در طول سال های اولیه ی قرن گذشته مادیان نژادهای سنگین وزن از انگلستان و فرانسه وارد شدند تا با مادیان محلی منطقه آمیزش کنند و اسب کاری سنگین وزن و خوبی تولید شود. از موثر ترین مادیان های وارداتی می توان اسب های کلاید سدال، لرد جیمز و بردر برند را که در سال 1910 میلادی وارد شدند و همین طور اسب گلن آلبین را نام برد. علاوه بر این اسب ها نریان نژاد شایر به میزان کمتر و احتمالا تعدادی از اسب های نژاد کلیولند بی، سافوک، آردنیز و پرچرون نیز مورد استفاده قرار گرفتند. آمیزش ها با موفقیت انجام شد و اسب سنگین وزن و قدرتمندی به وجود آمد که به اسب کاری و سنگین ولادیمیر معروف شد و در سال 1946 میلادی به عنوان نژادی خالص شناخته شد.
طبیعت آرام این نژاد مهار آنرا آسان می کند و گام های فعال وی باعث شده تا علیرغم جثه ی عظیم برای کشیدن کالسکه های بزرگ و سه اسبه به کار رود. مزیت دیگر این اسب بلوغ زودرس آن می باشد. ولادیمیر در سه سالگی رشد خوبی کرده و می تواند به عنوان اسب تخمی استفاده شود. نریان این نژاد به خاطر درصد بالای باروری معروف می باشد. از معایب برخی اسب های ولادیمیر پشت نسبتا بلند و قفسه سینه ی صاف آنها است. ولادیمیر از بزرگترین نژاد های اسب سنگین وزن روسی است. نریان این نژاد حدود 207 سانتی متر ارتفاع و 758کیلوگرم وزن و مادیان آن فقط کمی کوچکتر بوده و 196سانتی متتر ارتفاع و 685کیلوگرم وزن دارد.
نژاد لات ویان
اسب نژاد لات ویان اسب یراق بندی قدرتمندی ااست که شهرت وی به سبب توانایی در کشیدن وزنه است. منشا آن جدید است و به اوایل دهه ی 1920 میلادی یعنی زمان آمیزش مادیان محلی با اسب های آلمانی، انگلیسی و فرانسوی بر می گردد. هدف از این آمیزش ها ایجاد اسب های کاری با قابلیت بالا و دارای قدرت بنیه و گام های فعال بود. دو نوع مجزای اسب لات ویان وجود دارد: نوع مالبندی سنگین که عمدتا بر مبنای آمیزش های اسب نژادهای الدنبورگ، نورفولک روداستار و آنجلو نورمن استوار است و نوع سبک تری که برتری اسب هانوورین را دارد.
اسب های لات ویان اسکلت بندی خوب و آزادی حرکت فوق العاده ای دارند. ارتفاع نریان 155 سانتی متر و مادیان 153 سانتی متر است. رنگ غالب در این نژاد در نوع سنگین وزن است در حالی که اکثر اسب های سبک وزن به رنگ شاه بلوطی هستند. اسب مالبندی لات ویان در سال 1952 میلادی به عنوان نژاد شناخته شد ولی به دلیل آمیزش با اسب های الدنبورگ و هانوورین تعداد آنها نسبتا محدود شده است. این نژاد به دلیل خلق و خوی آرام معروف است. اسن خصوصیت به همراه قدرت و انرژی فوق العاده آن را حیوان کاری ممتازی کرده است.